n Generalo Gibson. "Almenau tute certe ne mi. Mi
jam ricevis tiom da injektoj!"

Dum lia rakontado Marcel Payen tute rekonsciighis.

Subite li rapide levighis:

"Amikoj.... kiun daton ni havas hodiau?"

"Dudekkvaran de novembro."

Payen renversighis sur la kusenon kaj senvorte rigardis al la
plafono.

"Sinjoro Payen, kio okazis al vi?" ili demandis kompate.

"Daumal....!" li elspiris peze.

"Trankvilighu," diris Generalo Gibson. "Jen mi havas la hierauan
_Paris Soir_. Chi tie estas ankau la artikolo pri la proceso kun
sinjoro Daumal. Mi tralegos ghin al vi."

"Ne, ne, dankon.... mi mem!"

Payen prenis la jhurnalon kaj legis:

"Aparta komuniko de _Paris Soir_! SENSACIA TURNIGHO EN LA PROCESO KUN
DAUMAL! La atestanto Marcel Payen vivas! La proceso prokrastita ghis
alveno de la chefatestanto!"

Marcel Payen apenau finlegis tiun chi komunikon kaj fermis la
okulojn. Li ne povis legi pro emocio.

Nur post kelkaj momentoj li demandis:

"Kaj kiamaniere ili eksciis tion, sinjoro Generalo?"

"Ni aranghis la aferon tuj post alveno en la malsanulejo."

"Mi dankas vin, amikoj. Kaj vin, sinjoro Generalo, mi devas danki
aparte.... pro tiu biskvito."

"Nu.... vi al mi pro la biskvito, mi al vi pro la vivo. Mi opinias,
ke vi malgajnas, Payen!"

* * *

La elartikigita maleolo estis jam en ordo. La lacigho iom post iom
malaperis.

"Post kelkaj tagoj ni liberlasos vin," diris la kuracisto dum la
vizito. "Kaj vi ceteraj povas esti ankau kontentaj."

"Kaj la piloto?" ili demandis.

"Liaj vundoj estas pli gravaj," respondis la kuracisto, "sed danghero
jam ne estas."

Alproksimighis la tempo de la vizitoj. Sinjorino Gibson, la
stevardino, Bakker, la radiotelegrafisto Bernier. Bukedoj kaj
ridetoj....

"Mi adoras la aviadilojn kaj--mi ne timas ilin!" komencis gaje la
nederlanda komercisto.

"Kiel tio estas ebla, sinjoro Bakker?" ridis Payen.

"Mi pensas tute logike," interrompis lin Bakker. "Post tia frakasigho
ni povus atendi, ke ni estos absolute pereigitaj. Sed ni restas
tutaj. El tio ni povas fari nur konkludon: ke la plej grandan
malbonon ni jam travivis."

"Kaj kion vi diras al la--morto?"

"Oni diras, ke la morto mem ne estas tiom malbona. La plej malbona
estas laudire la mortado--kaj tion ni jam travivis. Brrr! Kiam mi
rememoras, kiel mi balancighis en tiu neghblovajho!"

Post kelkaj tagoj ili disveturis. Ili intershanghis reciproke
adresojn kaj promesis al si, ke ili korespondos kune. Tiuj