u chi demando, ne estis interrompita
ech per unu vorto. Kelkaj viroj klinis la kapon, char ili volis eviti
la esploran rigardon de la sherifo. La aliaj scivole chirkaurigardis
tra la superplenigita salono. Sur kelkaj vizaghoj aperis malrespektaj
ridetoj.

Kaj en tiu hontiga silento audighis de malantaue la klara, kvazau
metala vocho:

"Mi!"

Chiuj surprizite rigardis malantauen.

Kiel? Chu Gunnard Kasson? Tiu longstatura viro kun malgrasa vizagho
kaj severe kuntiritaj trajtoj, kiu alvenis chi tien kun edzino kaj du
infanoj antau kelkaj jaroj el Finnlando?

Jes, estis li. Dum la tuta agado li ne parolis ech unu vorton. Chiujn
rimarkojn li per unu orelo audis kaj per la dua ellasis. Li staris
en la angulo neparolema kaj profunde meditanta. Li audighis nur
tiam, kiam oni devis paroli koncize kaj reale.

Ili atakis lin kvazau vespoj.

"Vi...! Chu vi scias, kion tio signifas--veturi en tiu chi vetero al
Nome?"

"Mi scias."

"Kaj chu vi scias, ke vi devos atendi pli facile morton, ol revenon
hejmen?"

"Jes."

"Vi forgesas vian familion!"

"Ne."

"Kion faros chi tie viaj infanoj sen vi? Videble, kiom vi amas ilin!
La bona patro zorgas antau chio pri sia propra familio!"

"Jes, kaj li pensas pri siaj infanoj!" insistegis alia.

Sed tio estis jam ankau por la trankvileca Gunnard Kasson tro multe.
Li pashis antauen kaj starighis apud la sherifo. En liaj okuloj
ekbrulis stranga fajreto.

"Vi memorigis min pri miaj infanoj. Nu, ghuste je ili mi pensis la
tutan tempon kiam la sherifo rakontis al ni pri la tragedio en Nome.
Kaj se mi alighas al la veturo, mi faras tion nur pro tio, ke mi amas
miajn infanojn. Mi povas imagi al mi, kion ni chiuj sentus, se la
epidemio furiozus che ni, kaj se ni estus devigataj--same kiel nun la
Nomeanoj--atendi la helpon de aliaj homoj. Tiam mi shatus audi viajn
rimarkojn pri la bravaj viroj kiuj timante pri sia propra vivo pasive
alrigardis, kiel dekoj da infanoj balancighas inter la vivo kaj
morto! Sed nun mi volas audi jam nenion--kaj precipe ne pri mia
familio. Mi alighis kaj mi veturos."

La cheestantoj eksilentis. La viroj embarasite chifis siajn chapojn.
Ili klinis la kapojn kaj nekompreneble murmuris. Gunnard Kasson donis
al ili fortan baton.

Kaj denove ekparolis la sherifo:

"Kiu volas veturi kun Kasson?"

Preskau chiuj manoj levighis alten.

La sherifo ridetis. Kaj el lia vocho perdighis chia malvarmo, kiam li
daurigis:

"Ghi estis nur malgranda ruzo mia, am