remante sian
nocxitan kubuton al sia flanko.

Doroteo multe malgxojis pro tiu akcidento.

"Ni devos esti zorgoplenaj," diris la bonkora Hakisto, "por ke ni ne
damagxu tiom cxi tiujn belajn hometojn ke ili neniam regxustigxos."

Iom poste Doroteo renkontis vere belege vestitan junan princinon, kiu
ekhaltis tuj kiam sxi vidis la fremdulojn kaj komencis forkuri. Doroteo
volis pli detale vidi la princinon, do sxi kure sekvis sxin; sed la
porcelana knabino kriis, "Ne cxasu min! Ne cxasu min!"

Sxia vocxeto estis tiom timoplena ke Doroteo ekhaltis kaj diris, "Sed
kial?"

"Cxar," respondis la princino, ankaux haltinte, el sendangxera
malproksimo, "se mi kuros mi eble falos kaj rompigxos."

"Sed cxu ne eblus ripari vin?" diris la knabino.

"Ho, jes; sed oni neniam estas egale bela post riparigxo, komprenu,"
respondis la princino.

"Versxajne ne," diris Doroteo.

"Pripensu S-ron Sxerciston, unu el niaj klauxnoj," pludiris la
porcelanulino. "Li cxiam klopodas stari surkape. Li tiom ofte rompis
sin ke cent partoj de li estas riparitaj, kaj li tute ne plu estas
bela. Jen, li venas jam nun, vidu mem."

Efektive, gaja malgranda klauxno nun venis marsxante direkte al ili, kaj
Doroteo povis vidi ke malgraux liaj belaj vestoj el rugxo kaj flavo kaj
verdo lin tute kovris fendetoj cxiudirekten irantaj kiuj klare montris
ke li estis multparte riparita.

La Klauxno metis siajn manojn en siajn posxojn, kaj sxveliginte siajn
vangojn kaj kapoklinetinte al ili senrespekte li diris:

"Mia kara dam', Pro kio jam Okulo tre rigida? Kvazaux estas vi
Nenio pli Ol fajrsxovil' ridiga!"

"Silentu, sinjoro!" diris la Princino; "jen fremduloj respektendaj!"

"Mi venis ek', do jen respekt'" deklaris la Klauxno, kaj tuj li
surkapen starigxis.

"Ne gxenu vin S-ro Sxercisto," diris la Princino al Doroteo; "lia kapo
estas multe fendita, kaj tio malsagxigas lin."

"Li tute ne gxenas min," diris Doroteo. "Sed vi estas belega," sxi
pludiris, "certe mi amegus vin. Cxu vi permesos ke mi reportu vin al
Kansas, kaj metu vin sur la kamenbreton de Onklino Em? Mi povus porti
vin en mia korbo."

"Tio tre malfelicxigus min," respondis la porcelana Princino. "Sciu ke
cxi tie en nia lando ni logxas kontente, kaj ni povas paroli kaj
cxirkauxmovigxi lauxplacxe. Sed kiam iu el ni estas forprenita niaj artikoj
tuj rigidigxas, kaj ni nur staras rekte kaj belaspektas. Kompreneble
oni ne volas ion alian kiam ni estas sur kamenbretoj kaj sxrankoj kaj