fari
kion ajn ni volas. Kiam mi memoras ke antaux nelonge mi estis sur
stango en maizkampo de kultivisto, kaj ke nun mi estas la reganto de
cxi tiu bela Urbo, mi vere kontentas pri mia sorto."

"Ankaux mi," diris la Stana Lignohakisto, "multe kontentas pri mia nova
koro; kaj, efektive, nur tion mi volis en la tuta mondo."

"Rilate al mi, mi kontentas sciante ke mi estas egale kuragxa kiel cxiu
alia besto dum la tuta historio, kaj eble pli kuragxa," diris la Leono
modeste.

"Se Doroteo nur kontentus logxante en la Smeralda Urbo," pludiris la
Birdotimigilo, "eble ni cxiuj kontentus kune."

"Sed mi ne volas logxi cxi tie," kriis Doroteo. "Mi volas iri al Kansas,
kaj logxi kun Onklino Em kaj Onklo Henriko."

"Nu, do, kio estas farebla?" demandis la Hakisto.

La Birdotimigilo decidis pensi, kaj li tiom forte pensis ke la pingloj
kaj kudriloj komencis pusxi sin el lia kapo. Fine li diris: "Kial ne
alvoki la Flugantajn Simiojn, kaj peti ilin porti vin trans la
dezerton?"

"Min tute ne trafis tiu ideo!" diris Doroteo gxoje. "Jen la solvo! Mi
tuj alportos la Oran Cxapon." Kiam sxi estis alportinta gxin en la
Tronocxambron sxi parolis la magiajn vortojn, kaj baldaux la bando de
Flugantaj Simioj flugis tra la malferman fenestron kaj starigxis antaux
sxi.

"Nun jam la duan fojon vi alvokis nin," diris la Simiregxo, klinante
sin antaux la knabino. "Kion vi deziras?"

"Mi deziras ke vi flugportu min al Kansas," diris Doroteo.

Sed la Simiregxo kapneis.

"Tio ne estas farebla," li diris. "Ni apartenas al nur cxi tiu lando,
kaj ne povas eliri gxin. Neniam estis Flugantaj Simioj en Kansas, kaj
mi kredas ke neniam estos, cxar ne tauxgas ke ili estu tie. Ni volonte
servos vin laux nia povo se iel eble, sed ni ne povas transiri la
dezerton. Adiaux."

Kaj denove klininte sin la Simiregxo etendis siajn flugilojn kaj
forflugis tra la fenestron, sekvate de sia tuta bando.

Doroteo estis preskaux ploronta pro sia senesperigxo.

"Mi malsxparis la sorcxon de la Ora Cxapo senefike," sxi diris, "cxar la
Flugantaj Simioj ne povas helpi min."

"Estas tute vere tre domagxe!" diris la bonkora Hakisto.

La Birdotimigilo denove pensadis, kaj lia kapo tiom terure sxvelis ke
Doroteo timis ke gxi krevos.

"Ni alvoku la Soldaton kun la Verdaj Lipharoj," li diris, "kaj petu ke
li konsilu nin."

Do la Soldato estis alvokita kaj eniris la Tronocxambron timeme, cxar
dum Oz vivis li neniam ricevis permeson trairi la pordon.

"Cxi tiu kn