kaj oraj cirkletoj tute kovrantaj la robojn; kaj princinoj kun plej
belaj roboj el argxento kaj oro kaj purpuro; kaj sxafistoj vestitaj per
gxisgenuaj kulotoj kiujn ornamis vertikalaj rugxetaj kaj flavaj kaj
bluaj strioj, kaj oraj bukoj sur la sxuoj; kaj princoj kun
juvelkovritaj kronoj sur la kapoj, kaj ili surportis ermenajn robojn
kaj satenajn manteletojn; kaj komikaj klauxnoj kun krisphavaj roboj,
kaj rondaj rugxaj makuloj sur la vangoj kaj altaj, pintaj cxapoj. Kaj
plej strange, la homoj cxiuj konsistis el porcelano, ecx iliaj vestoj,
kaj ili estis tiel malgrandaj ke la plej alta el ili ne estis pli alta
ol genuo de Doroteo.

Unue neniu ecx rigardis la alvenintojn, escepte de unu malgranda
purpura porcelana hundo kun tre granda kapo, kiu iris al la muro kaj
bojis je ili per vocxeto, kaj tuj poste forkuris.

"Kiel ni malsupreniros?" demandis Doroteo.

Ili trovis la eskalon tro peza tiel ke ili ne povis suprentiri gxin, do
la Birdotimigilo faligis sin de la muro kaj la aliaj saltis sur lin
por ke la malmola planko ne damagxu iliajn piedojn. Kompreneble ili
zorgis ne fali sur lian kapon por ke la pingloj ne penetru iliajn
piedojn. Kiam cxiu jam malsuprenigxis sekure ili levis la
Birdotimigilon, kies korpo nun estis tre plata, kaj per frapetoj
regxustigis lian pajlon.

"Ni devos transiri cxi tiun strangan lokon por atingi la alian
flankon," diris Doroteo; "cxar estus malsagxe iri alidirekte ol rekte
Suden."

Ili komencis marsxi tra la lando de la porcelana popolo, kaj jam tuj
ili proksimigxis al porcelana melkistino melkanta porcelanan
bovinon. Dum ili proksimigxis, la bovino subite piedfrapis kaj
renversis la tabureton, la sitelon, kaj ecx la melkistinon mem, kiuj
cxiuj falis sur la porcelanan teron tre brue.

Doroteon sxokis vidi ke kruro de la bovino estis derompita, kaj ke la
sitelo kusxis multe dispecigita, kaj la maldekstra kubuto de la
kompatinda melkistino estis nocxita.

"Jen!" kriis la melkistino kolere. "Vidu kion vi faris! La kruro de
mia bovino estas rompita, kaj mi devos konduki sxin al la riparisto por
surgluigi gxin. Pro kio vi venis cxi tien kaj timigis mian bovinon?"

"Mi multe bedauxras," respondis Doroteo, "bonvolu pardoni nin."

Sed la bela melkistineto estis multe tro cxagrenita por respondi. sxi
prenis la kruron pauxte kaj forkondukis sian bovinon, la kompatinda
besto lamis sur siaj tri kruroj. Forirante la melkistino riprocxege
transrigardis sian sxultron al la mallertaj fremduloj, p