Cxu estas vi, Janjo, angxelineto mia? venu kaj liberigu la
manojn de via patro, por ke li cxirkauxprenu vin!

TOBIO. Kion li diras?

JANJO. Cxu vi mia patro?

NIKO. Jes, la maristo Niko, forkurinto, sed ne sxtelisto. Estu
trankvila, filino mia!

ANJO. Ho, bona Dio! Vere Niko Jarvela, kvankam tre sxangxita.--Cxu
vi ankoraux konas min?

NIKO. Maljuna Anjo, mi kredas!

ANJO. La sama Anjo, kiu vin foje helpis al lumo de l' mondo.

TOBIO. Cxu vi ankaux min konas?

NIKO. Vin mi neniam forgesis. Kiam sur la vasta maro amikojn mi
memoris en la patrolando, larmoj de sopiro ofte fluis.

TOBIO. Malfelicxulo! Mi ecx nun kompatas vin amike.

NIKO. Dankon. Sed memorante vin, vian hararon, severajn okulojn kaj
pecxan vizagxon la ploro sxangxigxis al rido, mi ridis tiel, ke la
kajuto resonis.

TOBIO. Bone, vi maljuna sxtelisto. Sed vi ne konas min. Al kiu
apartenas tiu pecxa vizagxo?

NIKO. Al edzo de botista Marto.

TOBIO. Tion vi divenis; demandu ion pri miaj travivajxoj.

NIKO. Cxu via dorso antaux nelonge sentis la vipon de Marto?

TOBIO. Ho, ho; kiel kolerema. Nun mi konas vin, antauxa najbaro mia.
Vi volus bati min, sed sciu, viaj manoj estas kunligitaj.

NIKO. Mi ne volas bati edzon de alia edzino, sed malligu miajn
manojn.

JANJO (aparte). Cxu mi vidus mian patron, sed kiel sxteliston. Mi
tremas de timo.

KRISCXJO (aparte). Mi felicxon esperas, tamen timas la plej malbonon.

NIKO. Liberigu min, alie mi kauxzos pereon cxirkaux mi, kiel okazas
dum krevas turnigxanta muelsxtono.--Liberigu min!

ZAKARIO. Vi estas nia kaptito.

NIKO. Pro kio vi kaptis min?

ZAKARIO. Cxar vi estas sxtelisto.

NIKO. Sxtelisto! (Disrompas sian ligilon.) Malbenito! Pruvu vian
kulpigon, alie vi pentos, kaj tuj malligu miajn piedojn. (Ektiras kaj
renversas Zakarion per la piedsxnurego. Ivaro kaj Tobio intencas sin
jxeti sur lin.) Restu sur viaj lokoj, se placxas al vi konservi viajn
kraniojn.

KRISCXJO. Ne tusxu lin, sed diru kauxzon pro kio vi lin ligis. Jen mi
staras kaj defendas lin.

ZAKARIO. Atentu, ke li ne forkuru.

TOBIO. Li ne povas forkuri.

IVARO. Mi bone detenas lin.

NIKO. Baldaux mi forigxos.--Sed cxu vi estas mia filino?
(Cxirkauxprenas Janjon.) Janjo mia, cxu vi povas pardoni al mi?

JANJO. Cxion, cxion, nur ke ilia kulpigo estu malvera.

NIKO. Honestulo mi estas; pri alia kulpo mi ne scias, ol forkuro el
mia sxipo, kaj pro tio mi ja estis internigita en malliberejo de Abo
gxuste tiam, kiam okazis