aj okuloj,
auxdinta la tonon de sincero en tiu mallauxta vocxo, sentinta la
kortusxecon--ankaux vi kredus. Vi ne bezonus la definitivan pruvon,
kiun mi vidis: la bizaran ramforinko-similan beston, kiun li
kunportis el la interna mondo.

Mi trovis lin tute subite kaj ne malpli neatendite, cxe la rando de
la granda Sahara Dezerto. Li staris antaux kaprofela tendo meze de
areto da daktilpalmoj cxe eta oazo. Araba tendaro kun ok aux dek
tendoj staris proksime.

Mi estis en Afriko por cxasi leonojn. Mia trupo konsistis el dek du
dezertidoj; mi estis la sola "blankulo". Dum ni proksimigxis al la
punkto de verdajxo, mi vidis la viron eliri el sia tendo kaj
scivoleme rigardadi al ni, ombrante siajn okulojn per levita mano.
Ekvidinte min, li rapidis antauxen por renkonti nin.

"Blankulo!" li ekkriis. "Lauxdon al la Sinjoro! Jam de horoj mi vin
rigardas, esperante, sed ankaux dubante, ke cxi-foje venas blankulo.
Diru al mi la daton. Kiun jaron ni havas?"

Kaj kiam mi respondis, li sxanceligxis kvazaux batite rekte sur la
vizagxon, kaj li devis ekkapti la ledrimenon de mia piedingo por sin
apogi.

"Ne povas esti!" li kriis post momento. "Ne povas esti! Diru, ke vi
malpravas aux ke vi nur sxercas."

"Mi diras al vi la veron, mia amiko," mi respondis. "Kial mi trompus
aux provus trompi nekonaton pri tia banalajxo kiel la dato?"

Dum longa tempo li staris silenta kaj kun klinita kapo.

"Dek jaroj!" li murmuris finfine. "Dek jaroj, kaj mi kredis, ke pasis
apenaux pli ol unu!"

Dum tiu nokto li rakontis al mi sian historion--tiun, kiun mi kiel
eble plej fidele ripetas, laux mia memoro, al vi.

Subnoto

[1] la Turo de Londono.

1-a cxapitro

AL LA ETERNAJ FAJROJ

Mi naskigxis en Connecticut[2] antaux proksimume tridek jaroj. Mia
nomo estas David Innes. Mia patro estis ricxa minejposedanto. Li
mortis, kiam mi estis deknauxjara. Laux lia testamento mi post la
plenagxigxo ricevos lian tutan havajxon, kondicxe ke dum la antauxaj
du jaroj mi diligente dedicxu min al la heredota granda firmao.

Mi faris cxion, kion mi kapablis, por plenumi la lastajn dezirojn de
mia patro--ne pro la heredajxo, sed cxar mi amis kaj honoris mian
patron. Ses monatojn mi laboregis en la minejo kaj en la kontoroj,
cxar mi volis ekkoni cxiun detalon de la negoco.

Tiam Perry interesis min pri sia inventajxo. Li estis maljunulo, kiu
dedicxis la plej longan parton el sia longa vivo al la perfektigo de
mehxanika subtera borveturilo. Ki