s, ke Gak konstatis la veron de miaj vortoj pli multe el mia
mieno ol el mia parolo, cxar iom poste, li kusxigis sian manon sur
mia sxultro.

"Homo el alia mondo," li diris, "Mi kredas vin. La lipoj povas
mensogi, sed kiam la koro parolas per la okuloj, gxi diras nur veron.
Via koro parolis al mi. Mi scias nun, ke vi tute ne celis ofendi Dian
la Bela. Sxi ne estas de mia tribo, sed mia fratino estas sxia
patrino. Sxi ne scias tion--sxia patrino estis forrabita de sxia
patro, kiu venis, kune kun multaj aliaj Amoz-tribanoj por batali
kontraux ni por niaj virinoj, la plej belaj virinoj de Pelucidaro.
Tiam sxia patro estis la regxo de Amoz, kaj sxia patrino estis la
filino de la regxo de Sari, kies regpovon mi, lia filo, transprenis.
Do Dian estas la filino de regxoj, kvankam sxia patro ne plu estas la
regxo, de kiam la sadoko jxetis lin kaj Jubal la Malbela forprenis de
li la regxecon. Pro sxia altrangeco, la malbono, kiun vi faris al
sxi, sxajnas des pli grava al tiuj, kiuj vidis gxin. Sxi neniam
pardonos vin."

Mi demandis al Gak, cxu mi ne povus iel liberigi la virinon el la
sklaveco kaj honto, kiujn mi senvole kauxzis al sxi.

"Se vi iam trovos sxin, jes," li respondis. "Nur levi sxian manon kaj
faligi gxin en la kunesto de aliuloj suficxos por liberigi sxin. Sed
kiel vi iam povos trovi sxin, vi, kiu estas kondamnita al vivo de
sklaveco en la subtera urbo Futra?"

"Cxu neniel eblas forkuri?" mi demandis.

"Hugxa la Ruza forkuris kaj kunprenis la aliajn," respondis Gak. "Sed
ne estas aliaj senlumaj lokoj sur la vojo al Futra, kaj ne estos
facile, kiam ni jam estos tie--la maharoj tre sagxas. Ecx se oni
povus forfugxi el Futra, estas la tipdaroj--ili trovus vin, kaj
tiam--" la Vilulo skutremis. "Ne, vi neniam fugxos de la maharoj."

La perspektivo estis malgxojiga. Mi demandis al Perry, kion li pensis
pri gxi; sed li nur suprentiris siajn sxultrojn kaj dauxrigis longan
pregxon, pri kiu li jam delonge okupigxis. Li diris, ke la sola bela
flanko de nia kaptiteco estas la ampleksa tempo, kiun gxi donas al li
por improvizi pregxojn. Tio jam ekobsedis lin.

La sagotoj jam komencis rimarki lian kutimon deklamadi dum tutaj
marsxoj. Unu el ili demandis al li, kion li diras kaj al kiu li
parolas. La demando donis al mi ideon, do mi rapidis respondi, antaux
ol Perry povis ion diri.

"Ne gxenu lin per interrompo," mi diris. "Li estas tre sankta homo en
la mondo, de kiu ni venis. Li parolas al spiritoj, kiujn vi ne povas