gligis Perry, dauxre proksimigxis al mi,
mi postsekvis Perry, kvankam per malpli peniga rapideco. Estis
evidente, ke la enorma besto, kiu nin ekcxasis, ne posedas korpon
tauxgan por rapida kurado, do sxajnis al mi necese nur atingi la
arbojn suficxe malproksime antaux gxi por povi forgrimpi de la
dangxero sur iun grandan brancxon, antaux ol gxi alvenos.

Malgraux nia dangxera situacio, mi ne povis ne ridi pri la freneze
rapidaj penadoj de Perry, kiu klopodis rifugxi en la malsuprajn
brancxojn de la jam atingitaj arboj. La unuaj dekkvin futoj de la
arbotrunkoj estis nudaj--almenaux cxe tiuj arboj, kiujn Perry provis
suprengrimpi, cxar la azildona aspekto de la pli grandaj el tiuj
arbgigantoj evidente logis lin. Dekfoje li ekgrimpis supren, tiel
rapide kiel granda kato, sed cxiufoje li refalis de la trunko teren,
kaj post cxiu tia malsukceso li terurigite ekrigardis super sian
sxultron al la proksimigxanta bestego, samtempe eligante timplenajn
kriojn, kiuj ehxis tra la morna arbaro.

Fine li ekvidis grimpoplanton same dikan kiel manradikon, kaj kiam mi
atingis la arbaron, li jam rapidege suprengrimpis sur gxi, manon
super mano. Li jam preskaux atingis la plej malaltan brancxon de la
arbo, el kiu pendis la grimpoplanto, kiam gxi sxirigxis pro lia pezo,
kaj li barakte falis antaux miajn piedojn.

Lia malbona sxanco ne plu amuzis min, cxar la besto jam tro proksimis
al ni. Kaptante Perry je la sxultro, mi starigis lin per unu tiro,
kaj rapidante al pli malgranda arbo, kiun Perry povis facile
cxirkauxteni per siaj brakoj kaj kruroj, mi levis lin tiel alten kiel
eble, kaj tiam mi lasis lin al sia sorto, cxar ekrigardo super mian
sxultron montris, ke la terura besto jam preskaux atingis min.

Mi savigxis nur pro la grandeco de la besto. Gxia grandegeco faris
gxin tro lanta por povi konkuri kontraux la viglo de miaj junaj
muskoloj, do mi kapablis salti flanken, antaux ol la malvigla menso
de la besto povis redirekti gxin al mia postsekvo.

La tiel akiritaj kelkaj sekundoj ebligis, ke mi sendifekte rifugxu en
la brancxojn de arbo kelkajn pasxojn for de tiu, en kiu Perry trovis
havenon.

Cxu mi diris, ke mi sendifekte rifugxis? Tiam mi kredis, ke ni estas
tute ekster dangxero, kaj ankaux Perry tion kredis. Li levis sian
vocxon pregxe, por danki Dion pri nia savigxo, kaj li jxus finis ian
peanon de danko, ke la besto ne kapablas grimpi en arbojn, kiam sen
averto gxi bauxmis malantaux li sur la vostego kaj la postpiedoj kaj