a eum transiisse
postrema Augustini uerba confirmant, ibique redarguit, quae in libro
praemisso posuerat, cuius disputationis frustula quaedam initio libri
septimi recurrunt. sed hic quoque ut in controuersia de analogia et
anomalia non in sophistarum morem nunc hanc nunc illam causam
defendisse censendus est, sed duobus partibus constitutis quasi
arbiter inter stoicos eorumque aduersarios esse uoluit.

Suam denique sententiam in *libro tertio* explicauit, etymologiam, ut
ex libris sequentibus uidere licet, multis quidem difficultatibus et
exceptionibus inpeditam, sed artem esse quae certis legibus et
praeceptis niteretur. huc igitur pertinent haec (V 6 p. 17):

in consuetudine communi quot modis literarum conmutatio sit
facta qui animaduerterit, facilius scrutari origines
patietur uerborum, reperiet enim esse conmutata, ut in
superioribus libris ostendi, maxime propter bis quaternas
causas. literarum enim fit demptione aut additione, et
propter earum adtractionem aut conmutationem, item
syllabarum productione....
loco in codice ita mutilato ex parte O. Mueller succurrit, qui recte
membrorum aequabilitatem secutus, _aut correptione_ additit et lacunam
homoeoteleuto ortam esse significauit. restabat uero quartum, quo a
syllabis ad litterarum transpositionem scriptorem rediisse, quod
O. Mueller putauit, minime ueri simile est. nec magis placet, quod
facile in mentem uenit, syllabarum uel potius uerborum 'aspiratio aut
uoculatio' quo termino Nigidius Figulus (Gell. XIII 26, 1) pro accentu
usus est, nam in ipsis deriuationibus, quas in sequentibus libris
profert, utrumque nusquam adhibetur. ne 'syllabarum demptio aut
additio' uel 'transpositio aut conmutatio' quidem, quae in prioribus
legibus de litterarum mutationibus plane generaliter datis,
conprehensae erant, accedere potuerunt. quodsi classes uocabulorum,
quorum origines explicandae erant, perlustraueris, ualde mirabile tibi
uidebitur, nihil de illo genere dictum esse, quod in omnibus linguis
latissime patet cuiusque indoles neminem fugere potest, uerba dico
conposita, quae iam Plato in Cratylo (p. 425 A. p. 434 A. cf. schol.
in Crat. p. 43 Boiss. p. 1163 Bekk. anecd. gr.) explicare periclitatus
est et Aristarchus (Charis. p. 117, 4) in analogiae regulam recepit.
Varroni non modo uocabulo 'conpositicia' (VI 55 p. 232) uel
'conposita' (VIII 61 p. 436) nota erant, uerum etiam duo talium
uocabularum genera distinxit, simpliciter conposita et