jn.

"Ni jam timis, ke ni venos malfrue," diris la kuracisto. "Sed, kiel
mi vidas, la komenco estas prokrastita."

"La infanoj jam ribelas," sinjorino Hastings rigardis al la unuaj
benkoj.

"Kiu povus miri!" ridetis la kuracisto. "Chu ni kondutis alie, kiam
ni estis junaj?"

Post nova tondra aplaudo audighis la akra vocho de sonorilo. Kaj en
la trankvilighintan salonon penetris el la scenejo konfuzitaj ekkrioj:

"Kie estas Roberto? Kio okazis al li? Chu vi ne vidis lin?"

"Kaj kie restas Karlo?" koleris fraulino Elias. "Ili faris tion
belege! La publiko estas jam malpacienca kaj la aktoroj restas
hejme!"

"Sinjorino instruistino, mi venigos ilin!" proponis iu knabo.

"La ventego vin forportus--chu vi ne audas, kiel ghi tondras? Sed....
ne gravas, infanoj! Kelkajn momentojn min atendu, mi mem venigos
ilin."

Kaj la instruistino rapide foriris.

"Se tio estus iu alia....!" koleretis charme vestita knabineto. "Sed
ghuste Roberto, kiu ludas la chefan rolon!"

"Kaj sen Karlo ni ankau ne povas ludi," alighis knaba vocho.

Dume la malpacienco chiam kreskis. La infanoj sidantaj sur la unuaj
benkoj ekaudis, ke Roberto kaj Karlo ne alvenis, kaj la neatendita
sciigo rapide disvastighis tra la tuta salono.

"Chu vi ne scias, kial ili ne alvenis? Kio retenis ilin? Eble ili
forgesis, ke oni ludas hodiau!"

Panikaj demandoj flugis lau la salono. Neniu scipovis respondi ilin.
Chiuj akorde interkonsentis, ke ili estas malordemaj lernantoj kaj
oni devus puni ilin.

Kiam la kolerigho kontrau la malakurataj knaboj kulminis, antau la
kurteno aperis la instruistino. Momente chiuj silentighis kaj
rigardis shian ekscititan vizaghon.

"Estimataj cheestantoj! Kun granda bedauro mi devas komuniki al vi,
ke la teatroludon, pri kiu ni chiuj tiom ghojis, ni ne povas hodiau
efektivigi."

"Kial?" elspiris trompigite chiuj infanoj.

"Char Roberto kaj Karlo, kiuj ludas chefajn rolojn, subite
ekmalsanighis," diris rapide la instruistino kaj estis felicha, ke
shi jam plenumis sian malagrablan taskon. "La enirbiletojn bonvolu
teni. Ni ludos la teatrajhon, kiam ambau knaboj resanighos."

Tio estis dirita klare, sed tamen neniu levighis. Chiuj bedauris,
ke la afero tiel malfeliche malsukcesis. La infanoj preskau ploris.
Ili ja tiom ghojis je la hodiaua tago!

Fine ekparolis Davison:

"Nu, kion fari! Almenau restos al ni ghojo post kelkaj pluaj tagoj.
Kaj chu vi ne scias, sinjoro doktoro, kio okazis al ili?" Li turnis
sin al kura