uxke ridis dirante,

"Malpli facile ol vi supozas!"

Hxoro de lauxta ridado sonis de la aliaj rokoj, kaj Doroteo vidis
centojn da senbrakaj Martelkapuloj sur la monteto, cxiu malantaux roko.

La Leono forte kolerigxis pro la ridado kauxzita de la misfortuno de la
Birdotimigilo, kaj lauxte mugxante li tondre suprenkuris la monteton.

Denove kapo rapide elpafigxis, kaj la granda Leono ruligxis malsupren
laux la deklivo kvazaux trafita de kanonobuso.

Doroteo malsupren kuris por helpi la Birdotimigilon surpiedigxi, kaj la
Leono iris al sxi, iom kontuzita kaj dolorigita, kaj diris, "Estas
senutile batali kontraux homojn kun pafigxantaj kapoj; neniu povas venki
ilin."

"Kion do ni povas fari?"

"Alvoku la Flugantajn Simiojn," proponis la Stana Lignohakisto; "vi
ankoraux rajtas ordoni al ili unu fojon pli."

"Bone," sxi respondis, kaj surmetinte la Oran Cxapon sxi parolis la
magiajn vortojn. La Simioj, kiel kutime, tujis, kaj post malmultaj
momentoj la tuta bando staris antaux sxi.

"Kion vi ordonas?" demandis la Regxo de la Simioj, malalten klinante
sin.

"Portu nin trans la monteton al la Lando de la Kveluloj," respondis la
knabino.

"Tiel estos," diris la Regxo, kaj tuj la Flugantaj Simioj prenis la
kvar marsxintojn kaj Toton per siaj brakoj kaj fluge forportis
ilin. Dum ili transflugis la monteton la Martelkapuloj kriegis
cxagrenite, kaj pafis siajn kapojn alten aeren, sed ili ne povis trafi
la Flugantajn Simiojn, kiuj portis Doroteon kaj sxiajn kamaradojn
sekure trans la monteton kaj surterigis ilin en la bela Lando de la
Kveluloj.

"Nun la lastan fojon vi povis alvoki nin," diris la estro al Doroteo;
"do adiaux kaj bonfortunon al vi."

"Adiaux, kaj tre grandan dankon," respondis la knabino; kaj la Simioj
alteniris en la aero kaj post malpli ol momento ili estis jam for de
vidpovo.

La Lando de la Kveluloj aspektis ricxa kaj felicxa. Estis nenombreblaj
kampoj de maturigxanta greno, kaj inter ili estis bone pavimitaj vojoj,
kaj belaj ondetantaj riveretoj kiujn transiris fortikaj pontoj. La
bariloj kaj domoj kaj pontoj estis cxiuj brile rugxaj, same kiel en la
Lando de la Palpbrumoj ili estis flavaj, kaj bluaj en la Lando de la
Mangxtuloj. La Kveluloj mem, malaltaj kaj dikaj, kompaktaj kaj afablaj
estis plene vestitaj per rugxo, kiu brilis kontraux la fono de verda
herbaro kaj flavigxanta greno.

La Simioj surterigis ilin proksime al kampodomo, kaj la kvar marsxantoj
iris al gxi kaj frapis sur la pordo