ie, die wij trachten
te smoren, kankert voort in onzen geest en vergiftigt ons. Het vleesch
zondigt eens en dan is het gedaan, want actie is een soort van
reiniging. Daarna blijft er niets over dan de herinnering aan een
genot of de weelde van een verdriet. De eenige manier om aan een
verleiding te ontkomen, is er aan toe te geven. Strijd er tegen en
je ziel krijgt een ziekelijk verlangen naar de dingen, die ze zich
ontzegd heeft, een wensch naar alles, wat onze slechte wetten slecht
en onredelijk hebben gemaakt. Men zegt, dat de groote wereld-
gebeurtenissen plaats grijpen in de hersens van de menschen. Het
is ook in die zelfde hersens, en ook alleen daarin, dat de groote
zonden van de wereld gebeuren. Uzelf, Mr. Gray, met uw jonge jeugd,
uzelf heeft al passies gekend, die u angst hebben aangejaagd,
gedachten, die u schrik gaven; droomen, als u sliep, en droomen, als
u wakker was en waaraan de herinnering alleen u doet blozen ...

--Schei uit! stamelde Dorian Gray, schei uit! U overstelpt me. Ik weet
niets te zeggen. Er _is_ een antwoord op alles wat u gezegd heeft,
maar _ik_ kan het niet vinden. Spreek niet. Laat mij denken. Of neen,
laat ik liever niet nadenken ...

Lang stond hij daar, bewegingloos, de lippen half open, de oogen
vreemd glanzend. Hij was zich flauw bewust, dat geheel nieuwe
invloeden in hem werkten. Toch scheen het hem of alles waarlijk uit
hemzelven kwam. De enkele woorden, die Basils vriend tot hem gezegd
had,--woorden, bij toeval geuit, grillige paradoxen--ze hadden eene
geheime snaar geraakt, die nooit te voren beroerd was geworden ...

Muziek had dien zelfden invloed op hem. Muziek had reeds dikwijls hem
zoo getroffen. Maar muziek kon niet spreken. Ze schept niet een nieuwe
wereld, maar een nieuwe chaos in ons. Maar woorden! Woorden! Hoe
vreeselijk waren ze! Hoe klaar, hoe vol van het leven, hoe wreed! Men
kon ze niet ontvluchten. En toch, wat subtiele tooverkracht school in
ze! Ze schenen een plastischen vorm aan vormlooze dingen te geven, en
een geluid te bezitten, even zacht als van een viool. Louter woorden!
Bestond er iets reeelers dan woorden?

Ja, er waren dingen, die hij als jongen nooit begrepen had. Hij
begreep ze nu! Het leven schitterde eensklaps als purper om hem heen.
Het was hem of hij midden door vuur liep. Waarom had hij het nooit te
voren gevoeld ...!

Lord Henry bestudeerde hem met een fijnen glimlach. Hij wist op het
juiste psychologische moment te zwijgen. Zijn studie