luisterde verwonderd met open oogen. Het takje seringen
viel uit zijne hand op het grint. Een bij kwam en gonsde er een
oogenblik om heen. Toen kroop ze over die bestarrelde globe van kleine
bloemen. Dorian zag er naar met die vreemde belangstelling in
kleinigheden, die wij aan den dag leggen, als iets belangrijks ons
vrees aanjaagt, als een nieuw gevoel in ons trilt, waarvoor wij geene
woorden kunnen vinden; als eene gedachte vol schrik eensklaps beslag
legt op onze hersenen en ons dwingt toe te geven. Na eene pooze vloog
de bij weg. Hij zag haar toen kruipen in den getijgerden kelk van een
Tyreensche convolvulus. De bloem scheen even te sidderen, toen wuifde
ze zachtjes heen en weer.

De schilder verscheen aan de deur van het atelier en wenkte om te
komen. Zij zagen elkaar aan en glimlachten.

--Ik wacht! riep hij. Komt binnen. Het licht is uitstekend, en je kan
je glazen meebrengen.

Zij stonden op en volgden langzaam het pad. Twee wit-en-groene
kapellen fladderden om hen rond; in den pereboom in den hoek van den
tuin begon een merel te zingen.

--Doet het u plezier mij ontmoet te hebben, Mr. Gray? vroeg Lord
Henry, hem aanziende.

--Ja, nu wel. Zal ik het altijd blijven?

--Altijd! Dat is een verschrikkelijk woord. Ik krijg een huivering als
ik het hoor. Vrouwen gebruiken het zoo dikwijls. Ze bederven iederen
roman door hem _altijd_ te willen laten voortduren. En het is een
woord zonder eenige beteekenis. Het eenige verschil tusschen een gril
en een levenslange passie is, dat de gril een beetje langer duurt.

Terwijl zij het atelier binnentraden, legde Dorian Gray zijn hand op
Lord Henry's arm.

--Als dat zoo is, laat onze vriendschap dan een gril zijn, fluisterde
hij, kleurende over zijn eigen vrijmoedigheid; toen stapte hij op de
estrade en nam zijne poze aan.

Lord Henry wierp zich in een groten rieten stoel. De op-en neerstreek
van het penseel over het doek was het eenige geluid, dat de stilte
brak, tenzij Hallward een paar passen achteruit ging om zijn werk op
een afstand te bezien. In de schuine stralen, die door de opene deur
naar binnen stroomden, dansten de stofatoompjes en zij waren als goud.
De geur der rozen scheen zwaar over alles te drijven. Na een kwartier
hield Hallward op met schilderen, zag Dorian Gray lang aan, beet op
een van zijne lange penseelen, rimpels in zijn voorhoofd.

--Het is klaar! riep hij ten laatste en zich bukkend, schreef hij zijn
naam met lange vermiljoenen letters i