t van haar gehoord. Maar eens zal ze beroemd
worden, want ze is een genie.

--Beste jongen, geen vrouw is ooit een genie. Vrouwen zijn het
decoratieve geslacht. Ze hebben nooit veel bizonders te vertellen,
maar wat ze zeggen, zeggen ze aardig.

--Harry!

--Beste Dorian, het is de zuivere waarheid. Ik bestudeer op het
oogenblik de vrouwen. Ik moet het dus wel weten. Ik ben tot de slotsom
gekomen, dat er maar twee soorten van vrouwen zijn: leelijke en
geverfde. Leelijke vrouwen zijn heel nuttig. Als je een reputatie van
soliditeit wilt maken, heb je er maar een aan het souper te brengen.
De andere vrouwen zijn allerliefst, maar ze hebben een fout. Ze verven
zich om er jong uit te zien. Onze grootmoeders verfden zich om een
brillante conversatie te hebben. Vroeger gingen rouge en esprit samen.
Dat is nu voorbij. Zoolang een vrouw er tien jaar jonger uitziet dan
haar dochter, is ze volmaakt tevreden.

Maar wat de conversatie betreft, zijn er in heel Londen maar vijf
vrouwen, waar je mee praten kan, en twee ervan kan je niet in
fatsoenlijk gezelschap brengen. Maar vertel jij nu over je genie. Hoe
lang ken je haar?

--O Harry, je maakt me bang.

--Kom! Trek het je maar niet aan. Hoe lang ken je haar?

--Drie weken.

--En waar heb je haar ontmoet?

--Dat zal ik je vertellen, Harry, maar je moet er niet om lachen. Want
eigenlijk zou het ook nooit gebeurd zijn, als ik jou niet ontmoet had.
Je hebt me een dol verlangen gegeven om alles van het leven te kennen.
Dagen nadat ik je ontmoet had, scheen een vuur in mij te gloeien. In
de lucht om mij heen scheen een exquis vergift te hangen. Ik had een
passie voor sensaties ... Wel, op een avond, om een uur of zeven, ging
ik op avonuren uit. Ik voelde, dat ons grijs, wijd Londen met zijn
duizenden menschen, en zijn schitterende zonden, zooals je het eens
noemde, iets voor mij in petto had. Ik dacht me duizend dingen. Het
gevaar alleen al gaf me een gevoel van heerlijkheid. Ik herinnerde mij
wat je den eersten wonderen avond, toen wij samen dineerden, gezegd
had: omtrent het zoeken naar schoonheid als naar het werkelijke geheim
van het leven. Ik weet niet wat ik verwachtte, maar ik ging uit en
dwaalde naar East End, waar ik gauw mijn weg verloor in een labyrinth
van vuile straatjes, en donkere dorre pleinen. Om een uur of half
negen kwam ik voorbij een bespottelijk klein theater, met groote
flikkerende gaslichten en bonte affiches. Een afschuwelijke jood in
den vreemdsten ro