en.

Op dit oogenblik ging de deur open en een jongen met dik bruin haar
kwam binnen. Zijn figuur was kort, stevig; zijn handen en voeten waren
groot en onhandig van beweging. Hij was niet zoo fijn opgevoed als
zijn zuster. Men kon nauwelijks aan die verwantschap tusschen hen
gelooven. Mrs. Vane vestigde hare oogen op hem en verbreedde haar
glimlach. Zij zag in haar zoon een groot publiek. Zij was overtuigd
dat zij een tableau vormden.

--Je kon wel wat van je zoenen voor mij overhouden, Sybil, zei de
jongen, met een goedig gebrom.

--O, maar je houdt er niets van omhelsd te worden, Jim, riep zij. Je
bent een verschrikkelijke oude brompot.

En zij vloog op hem toe om hem te omhelzen. Jim Vane keek zijn zuster
in het gezicht vol teederheid.

--Ik wou, dat je wat met me ging wandelen, Sybil. Ik denk niet, dat ik
ooit dit nare Londen terug zal zien. En ik hoop het ook niet.

--Mijn zoon, zeg niet zulke verschrikkelijke dingen, murmelde Mrs.
Vane, terwijl zij een opgeschikt theatercostuum nam en met een zucht
begon te verstellen. Zij was een weinig teleurgesteld, dat hij zich
niet gevoegd had bij de groep. Het zou de melodramatische
schilderachtigheid er van verhoogd hebben.

--Waarom niet? Ik meen het.

--Je doet me verdriet, mijn jongen. Ik vertrouw, dat je uit Australie
zult terugkeeren met een invloedrijke pozitie. Ik geloof, dat er in de
kolonies geen goed gezelschap is, tenminste niet wat ik goed
gezelschap noem; wanneer je dus je fortuin gemaakt hebt, moet je hier
terugkeeren en je in Londen een naam maken.

--Naam maken! mompelde de jongen. Daar moet ik niets van hebben. Ik
zou geld willen verdienen om u en Sybil van het tooneel te kunnen
nemen. Want dat haat ik.

--He Jim! lachte Sybil. Hoe leelijk van je. Maar wil je heusch met me
gaan wandelen! Dat is prettig. Ik was bang, dat je afscheid zou gaan
nemen van je vrienden--Tom Hardy, die je die afschuwelijke pijp gaf,
of Ned Langton, die je uitlacht omdat je er uit rookt. Het is heel
lief van je mij je laatsten middag te geven. Waar zullen we heen gaan.
Naar het Park?

--Ik zie er te slordig uit, antwoordde hij met een een frons. Alleen
chique lui gaan naar het Park.

--Nonsens, Jim, sprak zij zacht, en streek over de mouw van zijn jas.

Hij aarzelde even.

--Nu goed dan, zei hij ten laatste; maar treuzel dan niet met kleeden.

Zij danste de deur uit. Men hoorde haar zingen, toen zij de trap
opvloog. Hare kleine voetjes tribbelden boven hen. Hij