even na.

--Hij houdt van me, zei hij toen; ik weet, dat hij van mij houdt.
Natuurlijk vlei ik hem vreeselijk. Ik vind er een vreemd genoegen in
hem dingen te zeggen, waarvan ik later spijt heb. Over het algemeen,
is hij heel aardig tegen me, en kunnen we heel gezellig over allerlei
dingen zitten praten in mijn atelier. Maar nu en dan is hij erg
onnadenkend en schijnt hij er pleizier in te hebben mij pijn te doen.
En Harry, dan voel ik, dat ik mijn heele ziel gegeven heb aan iemand,
die ze beschouwt als een bloem, om in zijn knoopsgat te steken.

--Misschien zal het jou nog eerder gaan vervelen dan hem, Basil,
murmelde Lord Henry. Het is treurig, maar genie duurt ongetwijfeld
altijd langer dan schoonheid; daarom jagen we allemaal zoo naar
overbeschaving. In onzen strijd voor het bestaan zoeken we naar iets,
dat stand houdt, en daarom vullen we onze hersens op met nonsens en
met feiten, in de dwaze hoop dan te zullen blijven staan. Een man, die
van alles op de hoogte is, dat is het moderne ideaal. En de hersens
van zoo een man zijn een vreeselijke chaos; het is er net als in een
galanteriewinkel; niets dan stoffige prullen, geprijsd boven de
eigenlijke waarde ... O ja, hij zal jou het eerste gaan vervelen. Op
een goeden dag zal je je vriend aanzien en hem niet goed van lijn of
leelijk van kleur vinden, of iets dergelijks. Je zal het hem in je
binnenste erg verwijten, en heusch vinden, dat hij je slecht behandeld
heeft. Den volgenden keer, dat hij bij je komt, ben je koud en
onverschillig. Het zal jammer zijn, want het zal jou ook heelemaal
veranderen. Wat je mij vertelde is een roman; je zou kunnen zeggen:
een roman van kunst en het nadeel van elken roman is, dat het jezelven
zoo geheel en al onromantisch achterlaat.

--Harry, spreek zoo niet. Zoolang ik leef zal de persoon van Dorian
Gray mij domineeren. Jij kan niet voelen, wat ik voel. Je bent te
veranderlijk.

--Wel, mijn beste Basil, daarom juist kan ik dat voelen. Die getrouw
zijn, kennen alleen den trivialen kant van de liefde, de ontrouwen
alleen kennen de liefdedrama's.

En Lord Henry streek een lucifer af op zijn kleine zilveren doos, en
begon eene cigarette te rooken met een zelfbewust en zeer tevreden
gezicht, als had hij de wereld in een woord samengevat. Er was een
geritsel van trirpende spreeuwen in de groen verlakte bladeren van den
klimop, en blauwe wolkschimmen schaduwden elkaar na over het gras, als
zwaluwen. Hoe heerlijk was het in den tuin ...