FREE BOOKS

Author's List




PREV.   NEXT  
|<   111   112   113   114   115   116   117   118   119   120   121   122   123   124   125   126   127   128   129   130   131   132   133   134   135  
136   137   138   139   140   141   142   143   144   145   146   147   148   149   150   151   152   153   154   155   156   157   158   159   160   >>   >|  
rdriet nog genoegen was er op te lezen. Slechts de passie van den toeschouwer, met misschien een tintje van triomf in de oogen. Hij had zijne bloem uit het knoopsgat genomen en rook eraan, of deed alsof. --Wat beteekent dat? riep Hallward eindelijk. Zijn eigen stem klonk hem schril en vreemd in de ooren. --Jaren geleden, toen ik nog een jongen was, begon Dorian Gray, de bloem in zijn hand verkreukelend, leerde je mij kennen, vleide je mij en leerde je mij trotsch te zijn op mijn mooi gezicht. Op een dag stelde je mij voor aan een vriend van je, die mij de tooverkracht van de jeugd uitlegde, en je maakte een portret van me, dat mij de tooverkracht van de jeugd openbaarde. In een opgewonden oogenblik, ik weet nog niet of ik er spijt van heb of niet, deed ik een wensch, misschien zou jij het een gebed noemen ... --Ik herinner het mij, o! ik herinner het mij maar al te goed. Maar dat is onmogelijk. De kamer is vochtig. Daar zit schimmel op het doek. Daar moet een of ander mineraal vergif gezeten hebben in mijn verf. Ik zeg je dat het onmogelijk is. --Ach, wat is onmogelijk? murmelde Dorian naar het venster gaande en zijn voorhoofd drukkende tegen het koude, mistbeslagen glas. --Je vertelde mij, dat je het vernietigd had. --Dat was niet zoo. Het heeft mij vernietigd. --Ik kan niet gelooven, dat het mijn schilderij is. --Herken je je ideaal er niet meer uit? vroeg Dorian bitter. --Mijn ideaal, zooals jij het noemt ... --Zooals jijzelf het noemde. --Daar was niets slechts, niets schandelijks in. Je was voor me een ideaal, als ik er nooit meer een zien zal. Maar dit, dit is het masker van een sater. --Het is het masker van mijn ziel. --Groote God? Wat een monster heb ik verafgood. Het heeft de oogen van den duivel! --Ieder van ons heeft in zich iets van den hemel en iets van de hel, Basil, riep Dorian, met een wild gebaar van wanhoop. Hallward staarde weer op het portret. --Mijn God! als het waar is en als dit het beeld is van je leven, dan moet je nog slechter zijn dan de menschen zeggen!! Wederom hield hij het licht bij het doek en onderzocht het nauwkeurig. De oppervlakte scheen onberoerd. Klaarblijkelijk kwam de laagheid en afschuwelijkheid van binnen uit. Door eene onbegrijpelijke werking van innerlijk leven, werd dat beeld op linnen langzaam weggevreten door de lepra der zonde. Het wegrotten van een lichaam in een vochtig graf was niet zoo afschuwelijk. Zijne hand beefde, de kaars
PREV.   NEXT  
|<   111   112   113   114   115   116   117   118   119   120   121   122   123   124   125   126   127   128   129   130   131   132   133   134   135  
136   137   138   139   140   141   142   143   144   145   146   147   148   149   150   151   152   153   154   155   156   157   158   159   160   >>   >|  



Top keywords:
Dorian
 

onmogelijk

 

ideaal

 

tooverkracht

 

leerde

 
vochtig
 
herinner
 

masker

 
misschien
 

vernietigd


Hallward

 

portret

 
duivel
 

verafgood

 
monster
 

slechts

 
zooals
 
Zooals
 

bitter

 

gelooven


schilderij

 

Herken

 

jijzelf

 

noemde

 

schandelijks

 

Groote

 

zeggen

 

innerlijk

 

linnen

 

langzaam


werking

 
onbegrijpelijke
 

afschuwelijkheid

 

binnen

 

weggevreten

 
afschuwelijk
 

beefde

 
lichaam
 

wegrotten

 
laagheid

slechter
 

menschen

 
staarde
 
wanhoop
 

gebaar

 

Wederom

 
oppervlakte
 

scheen

 
onberoerd
 

Klaarblijkelijk