herbo,
cxirkauxitan de altaj, densaj arboj, kun brancxoj etenditaj kiel
arkajxo super la tero. En unu angulo de l'arbarkampeto estas arta
kaverno kun speguloj interne sur la muroj. Antaux la enirejo
terfiksitaj: granda ronda tablo, segxoj, super ili elektraj lampetoj.
Tra granda fauxko inter la arboj rigardetas la maro.

Gxi facile ondigxas, kvazaux gxi pretigxas vojagxi ien.

Alecxjo kaj Lina sidigxis cxe la tablo, kontraux gxi.

La ondoj unu post alia celis la bordon, revenis, plifortigxis kaj
denove frapigxis je la sxtonegoj.

Lina ne forlevis la okulojn de la maro. La plauxdo de la ondoj aludis
al sxi pri io nova, nekonata kaj neatingebla.

--Alecxjo, cxu la maro ankaux estas nia?

--Gxi apartenas al neniu.

Sxi eksilentis ofendita, ke ankaux la maro ne estas ilia.

Alecxjo apoginta sin je la tablo sidis senmova. Lia vizagxo estis
serioza.

Iom poste Lina lin ekrigardis.

--Karulo, kio estas al vi? Kial subite vi farigxis malgaja? Tie cxi,
en la mirinda parko, cxe tiu pejzagxo, apud la maro mem ... apud
mi--vi estas pensema. Kio estas al vi?

--Nenio.

--Kiel nenio!? Vi ecx ne volas min ekrigardi. Kion signifas tio cxi?
Aux eble, Alecxjo, la maro, tiu cxi loko rememorigas al vi iujn
malgajajn momentojn? ...

--Ne malgajajn, sed timigajn momentojn ...

Lina saltis de la segxo kaj proksimigxis al li.

--Ne tusxu min, severe diris li.

Sxi paligxis.

--Alecxjo, vi timigas min, kio okazis?

--Okazis io terura. Se mi gxin diros al vi, tiu cxi mirinda pejzagxo
ekodoros al vi je tombejo.

--Dio mia! Mi nenion komprenas. Diru al mi kio estas? Vi kasxas ion
antaux mi, sed mi volas ... mi devas scii ...

Sxi genufleksis antaux li kaj ekvolis preni lian manon.

--Ne tusxu la krimulon!

Sxi starigxis kvazaux pikita.

--Krimulon!?

--Jes! Mortiginton ...

--Kion vi parolas? Vi sxajnas esti malsana.

--Pli sana ol iam mi estas. Sidigxu kaj auxskultu. Mi scias, ke
hodiaux mi vin perdos--mi perdos cxion--sed mi ne povas silenti. En
la urbo mi povis gardi la sekreton, cxi tie--mi ne havas la fortojn.
Kiam mi venas en tiujn cxi lokojn, tuj la timiga fantomo min
persekutas. En cxiu floro mi vidas liajn pensemajn okulojn. Cxiu arbo
starigxas antaux mi, kiel lia melhela figuro. Inter la maraj ondoj
aperas lia kapo kun malafabla frunto ... Ne interrompu min ... Kiam mi
finos, vi povos foriri. Vi scias, ke mia patro estas mortinta kaj mi
heredis lian posedajxon. Cxio nun estas mia--kaj la vilao kun la