ne estas iu escepto, mi ne estas tre malvarma,
mi ne estas sensenta egoisto, kaj mi volas kredi, ke ni cxiuj estas
tiaj.

"Ni treege amas nin mem, por ami forte ankaux iun alian, tuj kiam li
cxesos liveri al ni tion, kion ni bezonis ..."

Nevena cxesis legi kaj, tiel sidante per grandaj, malfermitaj
okuloj sxi dauxris rigardi antaux si.

Al sxi sxajnis, ke iu renversis la tutan mondon antaux sxi.

"Dio mia! Dio mia! ekmurmuris sxi. Cxu vere li estas skribinata cxion
cxi tion? Kaj kiamaniere? Kiel mi ne povis rimarki, ke tiu cxi homo ne
nur ne amas min, sed min malamas, malestimas ... Kaj kial li ne diris
tion al mi? Kial li kasxis tion en sia animo? Cxu mi perforte restos cxe
li?" Sxi simple ne volis kredi, ke li gxin skribis serioze, ke la sama
mano per la sama skribmaniero skribis iam al sxi pasiajn, delikatajn
leterojn.

"Kiu ekkredus, ke tiu cxi homo povas esti tiel hipokrita, tiel sensenta,
tia egoisto. Sed cxu mi vere estis blinda por ne povi ecx unufoje
kapti en liaj okuloj la malestimon? Ne, mi ne estis blinda, mi memoras
cxiujn liajn vortojn, gestojn ... Dio mia! Kian komedion li ludadis dum
sia tuta vivo! Sed kial? Kial? Cxu vere li ne povis veni cxe min kaj
diri al mi: 'Nevena, mi ne plu amas vin, ni devas disigxi!' ... Sed
kien, kien foriris tiu amo, pri kiu li rakontadis al mi antaux la
edzigxo kaj poste ... post la edzeco ... Li certe ankaux tiam ne amis
min ... Li edzigxis je mi kvazaux li acxetus ludilon en iu magazeno ...
Sed en kiu ni kredu tiam? Kiun ni amu? De kiu ni atendu reciprokecon, se
la plej belaj homoj lauxvide estas tiel senanimaj kaj kruelaj? ... Kaj mi
kredis min felicxa, mi imagis al mi, ke oni envias al mi." Gxis tia
grado sxi estis konsternita de tiu frapo, ke sxi ne volis kaj ne povis
pli profunden enrigardi en sian animon kaj vidi, ke eble ankaux sxi,
kiel li, povus skribi samajn pagxojn ... Sxi sentis nur unu aferon,
ke la homo, kiun sxi opiniis kapabla morti por sxi, ecx larmon li ne
versxus se sxi malaperos ... Ecx sxajnis al sxi, ke li nome tion atendas
malpacience. Sxia Mitjo, sxia idealo, tiu perfekta homo, montrigxis plej
ordinara mortemulo. Kaj, cxu ecx la simplaj mortemuloj tiel amas siajn
edzinojn?

Dum momento, sxi levis sian kapon kaj jxetis rigardon cxirkauxen.

"Sed cxu vere cxio gxis nun estis songxo? Ke jam la antauxpasintan tagon
tie cxi, sur la sama kanapo, li ne sciis per kiaj plej delikataj vortoj
min nomi ... Sekve li ankaux tiam mensogadis ... Sed cxu mi