l la cxambro. Linovski
plenigadis la glasojn, invitadis Irmov'on kaj, ne rigardante, ke tiu cxi
nur tusxas sian glason, li levadis la sian, malplenigadis gxin gxisfunde
kaj dauxrigadis paroli. Iom post iom li ebriigxis. Lia vizagxo
flamigxis, la okuloj brulis kaj iu nebela malkasxemo ekludis en lia
rigardo.

--Mi scias ... mi scias cxion, mi ne estas verkisto, mi ne estas
psihxologo, sed nun mi legas en viaj okuloj, kion vi pensas! Al vi
oni parolis tie cxi pri mi ... oni diris al vi cxion.

--Neniu nenion parolis al mi, pravigadis sin Irmov.

--Al mi ne pasas tiaj, mi konas la homojn, nur ke mi ne trasercxas en
ilia animo. Kial estas al mi ilia animo? Kapra felo kostas pli ol gxi.
Ne sxajnigu vin ... vi almenaux konas la historion pri la diplomo kaj al
ci ne estas agrable sidi kun mi, kun homo, kiu falsigis dokumentojn, cxu
ne? Vi hontas de mi, kaj mi hontas de neniu ... cxu vi auxdas?--de
neniu. En Bulgario oni ne havas de kiu honti, cxiuj estas friponoj gxis
la lasta--cxiu en la sia. Nur vi estas tute apartaj homoj--kun aero
kaj gloro vi nutras vin kaj ne bezonas monon. He, kara mia, vi estas
verkistoj--psihxologoj ... vi konas la homon, kaj ne konas la bulgaron.
Vi skribas dramojn, vi konas la vivon, sed vi ne scias vivi. Tuta
Bulgario vin konas, en Sofio per fingro oni montras vin ... Vi donas
sagxon al la tuta mondo, kaj unu propran domon vi ne havas. Mi scias, ke
vi flugas alte, ke por vi mi estas bagatela, malpura insekto--pediko, ke
vi nauxzas nun auxskulti min kaj, se vi sidas cxi tie, gxi estas cxar
neniu vidas. En Sofio vi deiros en alian straton, se vi renkontos min,
kaj cxu vi haltigis iam vian sagxon sur mian vivon? ... Tuta Bulgario
esti grakanta kontraux mi, kiam okaze malkovrigxis, ke mia diplomo estas
falsa. Tuj telegramoj en Euxropon al diversaj universitatoj, korespondoj
kun la prokuroro, la esplorjugxisto--viva oni min estus enteriginta. Oni
komencis proceson--la proceso perdigxis, kompreneble, cxiuj suspektis
min. Kaj kial kasxi nun--mi gxin sxtelis. Kaj ne nur mi estus gxin
sxtelinta, kaj ne nur tion mi estus farinta--se mi ne povus gxin
forsxteli, mi estus ekbruliginta la tutan jugxejon ... Sofion mi estus
bruliginta. He, amiko, facile estas paroli tiel: honesteco, ideeco,
principoj, kiam vi estas naskita de honestaj gepatroj, en varma cxambro,
kaj jam en la popollernejon vi iradis kun gantetoj kaj galosxoj; en la
gimnazion kun horlogxo kaj monujo, kaj en Okcidenton via patro mem
forkondukis