nton li haltis, versxis vinon en sian glason, eltrinkis gxin,
visxis siajn lipojn kaj ankoraux pli nerve dauxrigis.

--Kvazaux nun mi gxin memoras, tri tagojn mi estis mangxinta nenion--kaj
tiam unuafoje venis al mi la ideo, kvankam mi studis la juron, ke ne
estas justeco en tiu cxi mondo. Kien mi ne vagis en Euxropo por sercxi
panon kaj laboron, mi apenaux subtenis min. Kaj iun belan tagon, ecx sen
plej malgranda riprocxo de l'konscienco, mi fabrikis mian diplomon. Kaj,
prave diri al vi, mi pli meritis gxin ol multaj aliaj. Ankaux nun cxiujn
miajn procesojn mi mem gvidas, speson mi ne donas al advokatoj; kaj miaj
procesoj estas cxiuj cxarlatanaj de ambaux flankoj, mi ruinigis la plej
famajn friponojn tie cxi. Pasante tra la stratoj, ne estas homo, kiu ne
tremu pro mi. Al cxiuj mi enigxis en la cerbo, la animo kaj la posxo,
kaj mi dormas trankvile kiel novenaskita infano. Mi suferas nek
sendormon, ne perdas ecx apetiton. Kial vi rigardas min tiel, Irmov?
Vi miras, ne kredas? Vi pensas, ke mi sxercas, ke mi afektas, ke pro
ebrieco mi parolas tiel? Vere, la vino malligis mian langon, sed mi
ankaux en sobra stato cxiam tiel pensas. Mirinda homo vi estas! Kial vi
fiksis la okulojn sur min kaj min rigardas, kvazaux vi supreniris la
Eiffel-turon? Ne estas vi por tie ... ne estas: tre facile
senkonsciigxas via cerbo, vi falos. Kaj vane vi imagas, ke vi estas iaj
elektitoj en tiu cxi mondo, ke vi estas naskitaj speciale por gxin
ordigi. Vana babilo ... Ne estas tiel, Irmov! Kaj ne nur vi: nek Ibsen,
nek Tolstoj sxangxos la mondon--mi sxangxos Bulgarion kaj tiaj kiel mi,
cxar mi estas forto, auxtoritato ... kaj mi dispremos cxion, kio aperos
antaux mi. Mi estas nun inter porkoj--morgaux vi vidos min en la
parlamento. Legxojn mi kreos kaj vi obeos min, kaj ne mi vin. Vi ja
dauxrigu skribi viajn dramojn, se vi ne havas alian laboron.

Liaj okuloj brulis. Lia vizagxo malheligxadis. Malbonsigna fajro
erarvagis en liaj rigardoj, kvazaux li denove travivis cxiujn siajn
suferojn kaj iun minacis pro ili.

Al Irmov farigxis cxio tie cxi malplacxa: kaj Linovski, kaj tiu cxi
meblaro, kaj tiu cxi vespermangxo.

Al li komencis nauxzi, kvazaux li mangxis ion malbonan, nesanan. Kaj
li sentis senfinan deziron pli baldaux foriri de cxi tie.

--He, tempo estas jam, Linovski! li diris kontrauxvole ridetanta,
starigxinte de la segxo.

Linovski rekonsciigxis.

--Kion? Cxu vi foriros? Mi tedis al vi, ofendis ... vi ekhontas pro mi,
cxu ne? vi