cxe sunlevigxo rugxigxi
pro sxi.

Baldaux ili auxdis la vocxojn de l'kompanio venanta al ili.

--Cxu vi scias, Mirski, diris sxi iel nerve ... mi bedauxras nun, ke
mi renkontis vin. Vi memorigis al mi la nerevenigeblan estintecon kaj
mortigis en mi la senzorgecon, vere, eble kriman, tamen sen kiu mi
apenaux povus vivi pluen.

Kiam la kompanio kolektigxis--oni decidis iri en Knjajxevo'n[1] kaj
arangxi malgrandan festeton en iu bierejo.

Mirski manetendis por levi la cxapon kaj adiauxi de la
kompanio--Nevena fiksis sian rigardon sur lin. Sxi invitadis lin,
ordonis, ke li restu. Mirski trankvile renkontis sxian rigardon.

Sxi vidis sin senforta antaux li.

--Sinjoroj! diris sxi ekscitite--se sinjoro Mirski ne iros kun ni,
ankaux mi restos cxi tie.

Cxiuj cxirkauxis Mirski'n kaj komencis lin konvinki, ke li devas
konsenti.

Por cxesigi tiun cxi komedion--li cedis.

Post unu horo la kompanio sidis en aparta cxambreto de bierejo en
Knjajxevo.

Oni alportis bieron, mendis mangxajxojn.

Jam enirinte en la bierejon--Mirski eksentis ke li faris
malsagxajxon, kaj tenis sin iom flanke de Nevena--sed sxi,
rimarkinte lian humoron, sidigis lin apud si.

--Ni, sxajnas, komencos jxaluzi, diris iu el la kompanio.

--Kial do?! ... ridetis alia. Tie cxi inter ni Mirski aperas kiel
speco de eksedzo--kaj pri viroj ne estas akceptite jxaluzi ...

--Sinjoro Mirski, se iliaj malsagxajxoj estas al vi malagrablaj--mi
silentigos ilin.

--Lasu ... diris li mallauxte, mi ecx ne auxskultas ilin, kaj mi diru
al vi ... gxi cxesis dolori ...

--Tre baldaux ... videble gxi ecx ne doloris.

--Eble ...

--Kruela! ... pli kruela ol mi tiame, almenaux ne diru gxin.

--Mi silentos.

--Ne, vi parolos ... nur ne tion ... ne tiel ... pri io alia kaj
gaja.

--Ne atentu pri mi: mi hodiaux estas ne respondema.

--Kaj ili envias al vi kaj rajtas envii al vi.

--Kial? ... mi nun sentas nur unu solan deziron--ke mi foriru de cxi
tie--al mi tedas tiu cxi kompanio.

--Vi ne foriros ... cxu vi auxdas? Se vi foriros, ankaux mi ekiros
kun vi.

La kompanio, rimarkinte la mallauxtan interparolon de Nevena kun
Mirski, faris tian bruon, ke Nevena estis devigita forlasi Mirski'n
por momento kaj sin okupi pri ili, kaj Mirski, profitinte de tio,
trankvile observadis siajn konatojn.

Li konis ilin tre bone gxis la lasta kaj, kune kun ili, kiel ankaux
nun, li amindumis iam la fremdajn virinojn, perdis tutajn vesperojn
kaj noktojn kun sola celo-