sia potenco ... aux per sia grandanimeco.

Sxi sciis, ke tio cxi estas batalo por vivo kaj morto.

--Sekretoj! ... --malice ekparolis Nadja.--Neniajn sekretojn havas mi
... Ili ekzistas nur en via malsana imago ... Pri kiu vi ne jxaluzis
min? En kio vi ne suspektis min? Cxu vi kredis al mi almenaux
unu minuton? ... Mi cxion pardonadis al vi ... sed la glaso
superplenigxis. Vi cxi tie, apud la tombo de mia patro, jxetas en
miajn okulojn abomenajn kalumniojn ... Vi petis jxurojn ... bone. Mi
jxuras en la memoro de tiu, kiu eble min auxskultas nun--kaj sxi
triumfe montris per sia fingro la teron,--ke mi estis fidela al vi
kiel hundo ... jes ... gxis hodiaux ... sed de nun ... sciu, mi pli
volonte min fordonos al la unua preterpasanto, ol permesi al vi tusxi
min ... cxu vi komprenis? ... Cxu vi estas kontenta nun? ...

Sxia tuta figuro, vocxo, rigardo estis fieraj kaj majestaj.

Pala staris li apud sxi kaj maldolcxa, malsaneca rideto, pli vere
grimaco, kurbigis liajn trajtojn.

--Nadja! kara Nadja! ... Kion faris vi? Vi mortigis cxion.

--Vi mem sercxis tion ...

--Kial vi jxuris, Nadja! Mi ne kredis, ke vi iros gxis tie ...

--Cxar vi neniam kredis al mi ...

--Ne! ... cxar mi scias cxion ... Li eltiris el sia palto leteron
kaj gxin etendis al sxi.

--Legu! ...

Konata, kara skribmaniero ekkuris antaux sxiaj okuloj.

Senfina teruro sxin ekregis.

Sxia kapo konfuzigxis kaj, por nefali, sxi apogis sin kontraux la
cxirkauxbaro.

--Cxio estas finita, Nadja,--tramurmuris li malespere.

Kaj ili staris unu apud la alia, kiel du obstinaj malamikoj,
ne kuragxante sin ekrigardi.

Vesperigxis. La mallumo vekis Nadja'n. Sxi jxetis rigardon cxirkauxe,
kaj en la krepusko antaux sxi videtigxis la kompatinda, malaltigita
figuro de tiu, kiu sxin amis.

Sur sxia korpo trarampis abomeno, sxiaj lipoj tremis kaj, kvazaux
vipklako, en liajn orelojn eksonis: "Malnoblulo" ...

--Nadja? ... ekkriis li.--Nadja! ... Pardonu min! ... Kaj ekvolis preni
sxian manon.

--For de mi ... malpura besto! ...

Senforte li falis sur la benkon, kaj sxi per rapidaj pasxoj
cxirkauxiris la tombon, por ne pasi preter li, kaj eliris el la
cxirkauxbaro.

De la malproksimaj montoj aperis la luno kaj lumigis la malvivulan
urbon, kie dormis tiom da gxojoj kaj suferoj. Kaj li dauxre sidis
apud la tombo. Kaj en tiu cxi eterna trankvilo, meze de hxaoso da
pensoj, li komprenis, ke li sxin perdis, kaj ne tiam, kiam sxi
perfidis al li, sed nun, tie