cxi vilao.

--Sxi demandis vin, kies estas tiu cxi vilao? Kion vi respondis
al sxi?

--Ke gxi nun apartenas al sinjoro via frato.

La gxardeno, la gxardenisto, la vilao, la parko--cxio malheligxis
antaux la okuloj de Alecxjo.

Nevole li eliris sur la sxoseon.

Longa, ebena, malkovrita vojo.

Lina ne estas,--anstataux sxi malproksime videtigxis malgranda
nigra punkteto.

Iom post iom gxi ankaux perdigxis de la horizonto.

"Finite!--mallauxte paroletis li--ankoraux unu viva mortinto!"

Kaj masxinsimile li ekiris returnen.

Li preterpasis la vilaon, la gxardenon, eniris en la arbarkampeton
apud la kaverno kaj sidigxis cxe la tablo.

La maro indiferente ludis antaux li, kvazaux gxi lin konis.

La rigardo trankvile postsekvis la ondojn, kaj la pensoj forkuradis
malproksimen sur la sxoseon, persekutante la malaperintan--karan
estajxon.

Li kredis, ke iun tagon li retrovos sxin ... Post tempo--jes. Sed
nun--li estis treege malsana--Lina forsxiris parteton de lia animo.
Cxio pasos iun tagon--sed en tiuj cxi minutoj, li sciis nur unu
aferon, ke, se li estus vere mortiginta sian fraton--li ne suferus
tiel multe, kiel nun.

En la tombejo.

--Nadja, cxu vi memoras vian promeson?

--Mi memoras, kaj vi ne devas timigi min per gxi. Vi scias bonege:
mi mem gxin proponis.

--Mi scias. Kaj mi volas, ke vi tie gxin plenumu.

--Bone. Kvankam, mi diru al vi la veron, via insisto estas
iom ofenda por mi.

--Ne estas ofendo tio, kio min trankviligos.

--Kaj cxu vi trankviligxos? Sed mi povas vin mensogi ankaux tie!

--Nekredeble. Estas minutoj, kiam la plej kuragxa animo
ekterurigxas ... Per kiu robo vi vestos vin?

--Sed cxu hodiaux ni iros?

--Jes, kio estas?

--Nenio, nur la vetero sxajnas al mi iom dubinda.

--La vetero estas bela ... sed vi farigxas dubinda.

--Mi!? Vi ne konas min ...

--Tie mi ekkonos vin ... Ne vestu vin per tiu cxi robo; gxi ne estas
konvena por la tombejo.

--Kontrauxe, gxi havas sian sencon.

--Gxi estas tre senkulpa ...

--Kia mi estas.

--Ni vidos ...

Anstataux respondon, sxi jxetis al li duonmalestiman rigardon.

Post ne longe ili eliris el la domo kaj luis fiakron.

Ili atingis la tombejon kaj iris internen. Ili trapasis la aristokratian
kvartalon de la malvivula urbo. Cxie lukso. La dankemaj heredintoj
estas eternigintaj la mortintojn per grandiozaj monumentoj kaj per
pezaj marmoraj tabuloj--por ke ili ne levigxu de tie. Fresxaj floroj,
ekbruligitaj sa