a rakonto estas ilustri certan
penson, argumenti certan temon.

Liaj rakontoj estas kvazaux spegulo por multaj kaj mi esperas,
ke la kelkaj de mi tradukitaj trovos bonan akcepton ankaux cxe
la esperantistaro.

I. H. K.

Vilao apud la maro.

"L'amour est maitre des choses"
"Le veau d'or est toujours debout".

La suno subiradis, kiam ili eniris en la gxardenon.

--Karulo, diru al mi, cxu estas io pli forta, pli bela ol la amo?
Ne estas, cxu ne? Cxio alia estas bagatela, senvalora! ...

--Estas, karulineto mia ... estas ...

--Kaj kio gxi estas?

--Vi estas Linjo ... vi ... vi estas pli forta kaj pli bela
ol la amo mem ...

Felicxa, sxi kasxis sian kapeton sur lia brusto.

--Estas ankoraux io pli forta ol la amo--mallauxte paroletis li en
sxian orelon.

--Kio? ...

--La mono.

--Alecxjo! Kiel vi ne pektimas tiel paroli! Vi ...

Li per kiso surdigis sxian proteston.

--Tio koncernas la tutan mondon, sed ne vin, ne min.

--Kaj kiam, Alecxjo, ni forveturos en vian vilaon?

--Nian vilaon!

--Nian vilaon--ripetis sxi--Kiam?

--Se vi volas--morgaux.

--Bone--morgaux. Mi ne vidis gxis nun maron. Sxajnas, ke gxi estas
belega vidajxo. Io granda, tre granda?

--Ne estas gxi pli granda ol nia amo.--La suno malaperis el la
horizonto. Klinitaj unu al la alia ili cxesis paroli.

* * *

La maro. De la bordo malproksime supren etendigxas parko. Meze de
gxi alta vilao kun terasoj, tute droninta en arboj. Cxirkauxe bedoj
kun floroj, vastaj aleoj, kovritaj per etaj diverskoloraj sxtonetoj.

El la vilao eliras Lina kaj Alecxjo.

Je cxiu pasxo sxi haltas pro raveco kaj felicxo.

--Dio mia! Kiel bele estas cxi tie! ... Jen, rigardu tiun senfinan
bedon da floroj:--blankaj ... verdaj ... rugxaj ... kiel giganta
rubando. Alecxjo! Tio ja estas nia trikoloro! ... Sxi ekiras kaj iom
poste sxi denove haltas.

--Venu ... venu vidi la maron de cxi tie ... Kia bildo! Kaj cxio cxi
tio estas via? ... Nia? ... Jen tie ... tiu dometo eleganta kiel
bombonujo ... gxi ankaux estas nia? Kaj pluen ... la monteto ...
la arbareto ... ili estas ankaux niaj?

--Jes, cxio cxi tio estas nia.

--Cxu vi scias, karulo, mia kapo ebriigxas pro felicxo,--mallauxte
diris sxi kaj premigxis al lia brusto.

--Mi timas cxu tio ne estas songxo.

--La felicxo ja cxiam estas songxo--ecx se oni gxin travivas.

Sxi ameme lin prenis sub la brako kaj ekiris pluen.

Ili eniris en unu arbarkampeton kovritan de tapisxmola