. Io malbonsigna brilis en liaj
okuloj. Nadja ektremis.

--Kion vi volas de mi? ...

--La veron, nenion alian.

--Vi parolas per tia tono, kvazaux vi atendus de mi teruran konfeson!

--Egale, suficxas se gxi estas vero. Memoru, Nadja, ankoraux neniu
certigis nin pozitive, ke ne okazas mirakloj sur la tero. Kiu scias!
Eble, kiam vi elparolos la unuan literon de la mensogo, la fantomo de
via patro aperos antaux vi.

--Karulo! Cxu vi efektive ne kredas al mi?

--Ne.

--Kaj, se mi jxuros, vi ekkredos, vi trankviligxos? Kaj neniam
plu vi suspektos min?

--Jes, cxion ... mi forgesos ... mi pardonos ...

--Estas nenio por pardoni ...

Momenton ili eksilentis.

--Kaj se mi ne jxuros?

--Vi jxuros ...

--Aux se mi diros al vi ion teruran? Cxu vi elportos gxin?

--Cxion mi elportos, suficxas, ke vi diru gxin.

--Fine, prezentu al vi, ke mi vin mensogos ankaux tie cxi.

--Mensogu; sed tie cxi nur ne forgesu, ke vi estas virino kaj timas
la morton kaj mortintojn, Dion kaj la diablon ...

--Karulo! Vi estas infano. Milionon da jxuroj se mi faros, ecx tiam
vi ne kredos al mi. Kiu viro kredas al la virino?

--Nadja! Vi ne volas jxuri?

--Mi ne diras tion.

--En tia okazo ripetadu miajn vortojn: "Mi jxuras! ..."--Lia vizagxo
estis severa, la vocxo ordonanta.

Nadja nur paligxis.

--Kial vi silentas?

Sxiaj lipoj ekmovigxis, sed nenion elparolis.

--Nadja! Se vi ne jxuros, mi foriros ... por cxiam ...

Dissxiritaj sonoj ektremis sur sxia lango.

--Mi ne povas! Tio estas kruela! ... Vi turmentas min ... Al mi estas
malbone ... Ni foriru de cxi tie ...

Li proksimigxis al sxi.

Ne vidante, sxi sentadis lian rigardon al si ... Gxi sxin brulis
kiel karbo.

--Cxu ni foriru!? Vi volas foriri! ... Kaj denove ... eterne ...
mi devos scii, ke vi portas sekreton en via animo ... Neniam! ...
suficxe! ... Vi devas diri al mi! ...

--Se vi estas certa, ke mi havas ian sekreton, vi gxin scias ...
Diru gxin ...

--Se mi gxin diros, ne estos pardono, ne estos kompato ...

--Pardono! ... Kompato! ... --ripetis sxi malestime kaj starigxis antaux
li. Fiere levinta la kapon, sxi lin ekrigardis rekte en la okulojn.
Kaj sxi forgesis, ke sxi estas en la tombejo, sxi forgesis cxion. En
tiu cxi momento sxi sentis sin nur virino, malforta, senhelpa, sola,
kaj nenion sxi vidadis antaux si, krom malgxentila vira forto, preta
sxin krucumi, sxin piedpremi en la koton kaj poste indiferente gxis
la tombo sxin turmenti per