a vivo.

Post kelkaj tagoj Mitjo ricevis rekomenditan leteron de sia edzino,
sed ne respondis ...

Du talentoj.

La fiakro haltis antaux la hotelo, pli vere gastejo. Irmov
malsupreniris de gxi kaj ordonis ke oni portu la pakajxon supren,
pagis la veturigiston, donis al li trinkmonon kaj eniris la kafejon,
la malsupran etagxon de la konstruajxo.

La domomastro estime lin renkontis.

--Preparu supre por lavi min kaj por la vespermangxo ion facilan: supon
de kokido kaj duonkuiritajn ovojn. Mia stomako estas iom delikata, gxi
ne povas cxion toleri,--li senkulpigadis sin.

La domomastro promesis cxion. Li sciis, ke tiaj stomakoj bone pagas, des
pli, ke la sinjoro sxajnis esti iu altrangulo. Tian formon de vintra
palto li vidis nur en Sofio. La publiko en la kafejo atente rigardis
la novalveninton kaj kun rideto auxdis la mendon por vespermangxo. Ili
kvazaux ne kredis, ke la stomako cxe la homoj estas diversa kaj ke
ekzistas bulgaro, kiu ne povus digesti ion en tiu cxi mondo.

La hotelmastro kun la nova vojagxanto iris supren. Cxiuj ekparolis.

--Kiu estas tiu cxi?

--Estas iu ingxeniero ... diris unu, multe da tiaj pasas nun.

--Devas esti iu revizoro ...

--Revizoro! ... ekridis alia. Kion li revizios cxi tie? En la tuta
cxirkauxajxo oni ne povas trovi 100 grosxojn entute.

--Eble nur tiel pasas la homo.

--Kien li pasos? Ni ja estas cxe la fino de la mondo.

Post unu horo Irmov malsupreniris lavita, kombita, kun aliaj vestoj. Li
sidigxis apud unu tablo, supersxutita de gazetoj, sed ne kuragxis ilin
tusxi, preskaux cxiuj cxefartikoloj estis makulitaj de diversaj
mangxajxoj.

--Cxu la mangxajxo estas preta? demandis li.

--Bonvolu, sinjoro, en la alian cxambron, tie mangxas la oficistoj.

Irmov pasis en la alian cxambron kaj trovis tie 5-6 personojn, lokajn
grandulojn. Unuj el ili legis gazetojn, aliaj parolis pri la kuirejo
kaj kritikis la pasintjaran kuiriston. Irmov sidigxis, lauxte tusis,
alkrocxis la visxtukon cxe la kolumo, tiris flanken malplenan
mangxilaron kaj atendis. Oni alportis al li buljonon de kokido. La
abonantoj delasis la gazetojn, cxesis paroli kaj nevole observadis la
novalveninton. Scivolemo, miksita kun envio, estis legebla en iliaj
okuloj. Ili instinkte malamis tiun cxi homon, venantan de alia mondo--de
tie, kie ili neniam estis, aux, se ili estis, apenaux reestos tie. Kaj
li ecx ne rimarkis, aux sxajnigis, ke li ne vidas ilin. Cxi tio ankoraux
pli malicigis ilin. Se ili e