eel lichter om het hart geworden."

XII.

Den geheelen dag bleef Anna thuis, dat wil zeggen bij de Oblonsky's,
en ontving niemand. Er kwamen eenige bekenden, die van haar aankomst
hadden gehoord, maar zij bleef bij Dolly en de kinderen. Zij zond
een briefje naar haar broeder, dat hij dien dag in elk geval thuis
moest komen eten. "Kom! God is barmhartig, Hij zal u helpen," had
zij geschreven.

Oblonsky at dien middag ook thuis. Er werd een geheel algemeen gesprek
gevoerd en zijn vrouw sprak hem aan met gij en jij, hetgeen nog niet
weer was gebeurd. Er bleef wel is waar een verwijdering tusschen
man en vrouw, maar van scheiding was geen sprake meer, en Stipan
Arkadiewitsch bemerkte, dat er mogelijkheid voor een verklaring en
tot vergeving bestond.

Vroeg in den middag kwam Kitty. Zij kende Anna Arkadiewna slechts
weinig, en kwam nu bij haar zuster niet zonder bezorgdheid, hoe de
Petersburgsche groote dame, die door allen zoo hoog werd geprezen,
haar zou ontvangen en of zij haar zou bevallen. Maar zij beviel Anna,
dat bemerkte zij terstond en Kitty gevoelde zich niet alleen spoedig
onder den indruk harer persoonlijkheid, maar zij begon met Anna te
dwepen, zooals jonge meisjes dat somwijlen met oudere dames plegen
te doen. Kitty bewonderde in Anna de groote dame, maar kon zich niet
voorstellen, dat deze de moeder van een bijna achtjarigen jongen
was. Zij geleek door de vlugheid harer bewegingen, de frischheid
en den levenslust, die zoowel uit haar blikken straalde, meer op
een twintigjarig meisje; en toch lag er in haar oogen een ernstige,
ja soms treurige uitdrukking, die Kitty sterk aantrok.--Kitty vond,
dat Anna zeer natuurlijk was en niets verborg, en toch had zij een
gevoel, alsof Anna soms tot haar moest nederdalen uit een voor haar
onbereikbare, hoogere, dichterlijke wereld.

Na den middag ging Dolly naar haar kamer. Anna stond dadelijk op en
naderde haar broeder, die een sigaar opstak. "Stiwan," sprak zij,
met een vroolijk knikje, terwijl zij hem bekruiste en met de oogen
naar de deur wees: "Ga nu, en God moge je helpen!"

Hij begreep haar, wierp zijn sigaar weg en verliet de kamer.

Anna keerde naar de sofa terug en zette zich naast Kitty neder,
terwijl de kinderen, die al zeer veel van hun nieuwe tante hielden,
haar omringden. Zij zag Kitty aan en, om in het bijzijn der kinderen
niet te veel te zeggen en niet te zwijgen, sprak zij: "Wanneer zal
het bal zijn, Kitty?"

"De volgende week! Een hee