ei Alexandrowitsch op zijn
bedaarde, eenigszins linksche manier het salon binnen. Op zijn vrouw
en Wronsky een blik werpend, naderde hij de gastvrouw, groette haar
en nam aan de theetafel plaats. Weldra hoorde men hem met zijn schrale
stem levendig spreken en zich op zijn gewonen, schertsenden toon over
den een of ander vroolijk maken.

"Uw Rambouillet is volkomen bijeen," zeide hij, zijn blik over het
gezelschap latende gaan.... "alle gratien en muzen...."

Maar vorstin Betsy kon dezen toon ("sneering," zooals zij hem noemde)
niet dulden en als schrander gastvrouw, die zij was, bracht zij het
gesprek dadelijk op den algemeenen dienstplicht. Alexei Alexandrowitsch
liet zich ook terstond door dit thema gevangen nemen en begon de door
de vorstin bestreden nieuwe ukazen ijverig te verdedigen.

"Maar dit wordt intusschen aanstootelijk!" fluisterde eene dame,
met de oogen Anna, haar man en Wronsky aanduidend.

"Wat heb ik u gezegd?" antwoordde Anna's vriendin fluisterend.

Doch niet alleen deze beide dames, maar bijna allen, zelfs vorstin
Miagkaja en Betsy, wierpen nu en dan afkeurende blikken op die beide,
van de overigen verwijderd zittenden. Slechts Alexei zag geen enkele
maal naar hen en toonde zich geen oogenblik van het onderwerp van
zijn gesprek afgeleid.

Zoodra vorstin Betsy de algemeene ergernis bemerkte, schoof zij een
ander in haar plaats om het onderhoud met Alexei Alexandrowitsch
voort te zetten en naderde Anna. "Ik moet altijd de helderheid en
nauwkeurigheid bewonderen," zeide zij, "waarmede uw man zich weet uit
te drukken. De ingewikkeldste vraagstukken worden iemand duidelijk,
als hij er over spreekt."

"O ja!" antwoordde Anna, met een glans van geluk op haar gelaat,
zonder evenwel een woord te verstaan van hetgeen Betsy tot haar
sprak. Maar zij ging met haar naar de groote tafel en nam deel aan
het algemeen gesprek.

Na verloop van een half uur kwam Karenin bij zijn vrouw en bood haar
aan met hem naar huis te rijden. Zij wees dit, zonder hem aan te zien,
af en zeide, dat zij op het souper wilde blijven. Toen nam Alexei
Alexandrowitsch afscheid en reed alleen weg.

Eenige uren later was ook Anna gereed om te vertrekken; de portier
hield de deur wijd open. Wronsky geleidde haar naar het rijtuig, en
terwijl zij met haar kleine vlugge hand den haak van haar pelsmantel
uit de kant van haar kleed losmaakte, luisterde zij met gebogen hoofd
met verrukking naar de woorden, die hij fluisterde: "Gij hebt ni