s. Maar
Kitty verwachtte ook niets meer van de quadrille. Zij wachtte met
een beklemd hart op de mazurka. Bij deze, dacht zij, moest zich alles
beslissen. Zij was zoo overtuigd, dat hij, zooals op vroegere bals,
ook nu met haar de mazurka zou dansen, dat zij reeds vijf andere
heeren had afgewezen.

Toen zij een der laatste quadrilles danste met een vervelend heer,
dien zij niet had kunnen afwijzen, kwam zij juist vis a vis Wronsky
en Anna. Zij was sedert de eerste maal niet meer met Anna saamgekomen
en zag haar nu plotseling weer in een geheel nieuwen en onverwachten
toestand. Zij aanschouwde in Anna de haar zelf zoo wel bekende
teekenen der opgewondenheid van vervulde hoop; zij zag haar bedwelmd
door verrukking; zij zag den opvallenden glans in haar oogen en den
lach van geluk en levenslust, die onwillekeurig haar lippen omspeelde;
zij zag de gracieuse zekerheid en lichtheid harer bewegingen.

"Wie?" vroeg Kitty zich zelf: "Allen of maar een enkele?" en zonder den
zich aftobbenden jongeling, die met haar danste, te helpen--ofschoon
hij den draad van het gesprek verloren had en niet weer kon vinden--en
terwijl ze werktuigelijk de luide commando's volgde, sloeg zij
onafgebroken Anna gade, en haar hart kromp meer en meer ineen.

"Neen, dat is niet de bewondering der menigte, die haar bedwelmt,
het geldt slechts eenen en deze eene is hij! Is het mogelijk? Is
_hij_ het?"

Telkens als hij met Anna sprak, lichtten haar oogen in vroolijken
glans. Maar wat deed hij dan? Kitty zag hem aan en verschrok. Zij zag
bij hem datgene, wat zij in den spiegel in haar eigen gelaat zag. Waar
was zijn kalme en vaste houding gebleven? Waar de uitdrukking van
zorgelooze gelijkmoedigheid in zijn gelaat? Neen! Nu, telkens als hij
zich tot Anna keerde, boog hij het hoofd, als wenschte hij voor haar
neer te vallen en in zijn blik lag slechts de uitdrukking der innigste
liefde, gepaard met angstige beklemdheid. "Ik wil u niet beleedigen,
maar ik zou mij zelf willen redden en geef niet toe!" zoo sprak elk
zijner blikken.

Het geheele bal, de geheele wereld werd voor Kitty's ziel met een
nevel bedekt. Slechts de strenge school harer opvoeding, die zij
was doorgegaan, hield haar staande om te kunnen doen, wat men van
haar verwachtte, dat was, dansen, op alle vragen antwoorden, spreken,
zelfs lachen. Maar voor het begin van den cotillon, toen men reeds de
stoelen terecht zette en zich eenige paren uit de groote naar de kleine
zaal begaven, werd