gxi ili abonas la
gazeton de Mortensgard!

REBEKKA

Nu, "La Lumturon".

KROLL

Jes, cxu ne sxajnas al vi, ke estas saniga animnutrajxo por estontaj
publikaj oficistoj, cxu? Sed la plej bedauxrinda en la afero estas,
ke estas la plej naturdotitaj knaboj en la klaso kiuj konspiris kaj
faris tiun komploton kontraux mi. Estas nur la fusxuloj kaj la
postrestantoj, kiuj detenis sin.

REBEKKA

Cxu tio tusxas vin tiel forte, rektoro?

KROLL

Cxu tusxas min! Tiel vidi min malhelpata kaj kontrauxlaborata en mia
vivoverko. (pli mallauxte) sed mi povus diri, ke _tio_ povus esti
kiel estas. Sed nun venas la plej malbona (cxirkauxrigardas) Cxu
estas iu kiu sxtelauxskultas cxe la pordoj?

REBEKKA

Ho, tute ne.

KROLL

Do sciu, ke la malakordo kaj ribelo penetris en mian propran domon.
En mian propran, trankvilan hejmon. Maltrankviligis por mi la hejman
pacon.

ROSMER

(ekstaras) Kion vi diras! Hejme cxe vi --?

REBEKKA

(iras al la rektoro) Sed kara, kio do okazis?

KROLL

Imagu, ke miaj propraj infanoj --. Mallonge, -- estas Lauxrits, kiu
estras la lernejan komploton. Kaj Hilda brodis rugxan dokumentujon
por stoki "La Lumturon".

ROSMER

Tion mi ecx neniam songxus, -- ke cxe vi, -- en via domo --

KROLL

Ne, kiu songxus pri tiajxo? En mia domo, kie cxiam regis obeemo kaj
ordo, -- kie gxis nun regis unu sola samopinia volo --

REBEKKA

Kiel traktas via edzino tion cxi?

KROLL

Nu vidu, tio estas la plej nekredebla el cxio. Sxi, kiu cxiujn siajn
tagojn -- en aferoj gravaj kaj malgravaj -- samopiniis kun mi kaj
akceptis miajn vidpunktojn, sxi ne gxenas sin klini al la flanko de
la infanoj en multaj rilatoj. Kaj krome sxi kulpigas _min_ pro la
okazajxoj. Sxi diras, ke mi subpremas la junulojn. Ecx se ja necesus,
ke --. Nu, tiel la malpaco regas hejme. Sed tion mi priparolas plej
eble malmulte, kompreneble. Tiajxon oni ja prefere silentigu.
(pasxadas) Nu ja, nu ja, nu ja. (Li haltas cxe la fenestro kun la
manoj surdorse kaj elrigardas.)

REBEKKA

(proksimigxis al _Rosmer_ kaj diras mallauxte kaj nerimarkate de la
_rektoro_) Faru!

ROSMER

(sammaniere) Ne cxi-vespere!

REBEKKA

(kiel antauxe) Jes, gxuste nun. (Sxi prenas lokon apud la lampo.)

KROLL

(pasxas antauxen) Jes, mia kara Rosmer, nun vi do scias, kiel la
moderna spirito jxetis siajn ombrojn en mian hejman vivon kiel sur
mian oficialan laboron. Kaj tiun koruptan, degenerigan spiriton, cxu
mi ne kontrauxbatalu gxin per cxiuj a