cxa edzino ne estis tute respondeckapabla.

MORTENSGARD

Mi ja demandis, sinjoro pastoro. Sed mi devas diri, ke mi ne gxuste
ricevis _tiun_ impreson.

ROSMER

Cxu ne? -- Sed kial vi vere informas min pri tiu malnova, konfuza
letero?

MORTENSGARD

Por konsili vin esti ekstreme singardema, pastoro Rosmer.

ROSMER

En mia vivo, vi aludas?

MORTENSGARD

Jes. Memoru, ke de nun vi ne estas protektata viro.

ROSMER

Vi do subtenas la kredon, ke estas io kasxinda?

MORTENSGARD

Mi ne scias, kial libereca viro ne vivus la vivon plej eble plene.
Sed, kiel dirite, estu singardema post cxi tiu tago. Se io onidirus
kontrauxe al la antauxjugxoj, estu certa, ke la tuta libera spirita
movado kulpigxus pro gxi. -- Adiaux, pastoro Rosmer.

ROSMER

Adiaux.

MORTENSGARD

Kaj nun mi iros rekte al la presejo por presi la grandan novajxon en
"La Lumturo".

ROSMER

Presu cxion.

MORTENSGARD

Mi presas cxion, kion la publiko bezonas scii.

(Li salutas kaj eliras. _Rosmer_ restas staranta apud la pordo, dum
_Mortensgard_ malsupreniras la sxtuparon. Oni auxdas la eksteran
pordon fermigxi.)

ROSMER

(cxe la pordo, vokas mallauxte) Rebekka! Re--. Hm. (lauxte)
Sinjorino Helseth, cxu frauxlino West ne estas tie malsupre?

SINJORINO HELSETH

(auxdigxas malsupre en la antauxcxambro) Ne, sinjoro pastoro, cxi tie
sxi ne estas.

(La kurteno en la fono flankentirigxas. _Rebekka_ aperas en la
pordaperturo.)

REBEKKA

Rosmer!

ROSMER

(turnas sin) Kio! Cxu vi estis en mia dormocxambro! Kara, kion vi tie
faris?

REBEKKA

(iras al li) Mi sxtelauxskultis.

ROSMER

Tamen, Rebekka, kiel vi do povis!

REBEKKA

Jes, mi povis. Li tiel malbele vortumis, -- tion pri la matena robo
--

ROSMER

Ah, vi do estis tie, kiam Kroll --?

REBEKKA

Jes. Mi volis scii, kio kasxigxis inside en li.

ROSMER

Mi ja estus rakontonta.

REBEKKA

Vi apenaux rakontus cxion. Kaj certe ne per liaj propraj vortoj.

ROSMER

Vi cxion auxdis, cxu?

REBEKKA

La plimulton, mi pensas. Mi devis tempeton malsupreniri, kiam
Mortensgard venis.

ROSMER

Kaj ree supren --

REBEKKA

Ne lasu vin gxeni, kara amiko.

ROSMER

Faru cxion, kion vi mem trovas justa kaj gxusta. Vi ja havas vian
plenan liberecon. -- Sed kion vi sekve diras, Rebekka --? Ho, sxajnas
al mi, ke neniam antauxe mi bezonis vin tiel forte kiel nun.

REBEKKA

Ni ambaux ja antauxsciis kio foje venus.

ROSMER

Ne, ne, -- ne tio cxi.

REBEKKA