ru per karesa vocxo 'Resupreniru,
karulo.' Mi nur rigardos supren kaj demandos 'Kiu do mi estas? Vi
certigu tion, kaj _poste, se mi sxatos esti tiu persono_, mi konsentos
supreniri. Se ne, mi restos cxi tie, gxis mi farigxos iu alia.' Sed ho
ve! mi tre, tre volas ke oni venu. Jam tro longan tempon mi restas tie
cxi tutsola, kaj mi sopiras la hejmon."

Dirante tion sxi okaze rigardis la manojn kaj rimarkis mirigite ke sxi
vestis--dum sxi babilas--unu el la blankaj kapridfelaj gantoj de la
Kuniklo.

"Kiel ajn mi faris _tion_?" pensis sxi. "Mi ja denove malkreskas."

Sxi starigxis, kaj irinte al la tablo por kompare mezuri sin,
eltrovis ke nun sxi havas proksimume sesdek centimetrojn da alteco,
kaj ankoraux rapide malkreskas. Certigxinte ke tion kauxzas la
ventumilo, sxi tuj lasis gxin fali, kaj per tio apenaux sxi evitis la
malagrablajxon malkreski gxis nulo.

"Jen evito vere mirakla! Cxar preskaux mi nuligxis!" diris Alicio,
iom timigita per la subita sxangxo, "tamen estas bona afero trovi sin
ankoraux ekzistanta; kaj jam nun mi povas eniri la gxardenon." Sxi do
kuris avide al la pordeto; sed ho ve! gxi refermigxis, kaj jen la ora
sxlosileto kusxis, kiel antauxe, sur la tablo; kaj "la afero staras
pli malprospere ol cxiam," sxi plordiris, "cxar neniam mi estis tiel
absurde malgranda, estas ja ne tolereble."

En la momento kiam sxi diris tion, sxia piedo glitis, kaj sxi trovis
sin plauxde enfalinta en salan akvon. Subakvigxinte gxis la mentono,
sxi unue supozis ke sxi estas falinta en la maron, kaj ekpensis
"en tiu okazo mi povos hejmigxi vagonare." (Alicio nur unufoje en
la vivo forrestadis cxe la marbordo, kaj el tiu sperto formis al
si la konkludon ke, kien ajn oni irus sur la angla marbordo, oni
trovus longan serion de banmasxinoj en la maro, post ili kelke da
infanoj kiuj per lignaj fosiloj fosas la sablon; malantauxe, serion
de apartamentaj domoj, kun, malantaux cxio, stacidomo.) Tamen post
nelonge sxi sciigxis ke sxi estas en la lageto farita de la larmoj
kiujn sxi ploris estante trimetrulo. "Ho, se nur mi ne tiom plorus!"
diris sxi, cxirkauxnagxante por trovi la bordon. "Pro tiuj larmoj mi
nun eble suferos la punon droni en la larmoj mem. Tio estos tre, tre
stranga, sed hodiaux _cxio_ ja estas stranga."

En tiu momento sxi ekauxdis ke io ne tre malproksime de sxi
cxirkauxbaraktas en la lageto, kaj sxi nagxis en la direkto de la
plauxdado por esplori kio gxi estas: unue sxi supozis ke la besto
nepre estos a