sed
kial vi, katmalamanto, nun alvokas katon?"

La kolerema Muso tuj levis sin kaj ekforiris, jxetante post si la
riprocxon:

"Ne tolereble estas ke vi insultu min per tia sensencajxo."

"Mi ne intencis ofendi, vere ne!" ekkriis Alicio per petega vocxo "kaj
vi ja estas tre ofendema." Anstataux respondi, la Muso nur grauxlis
kolere.

"Revenu, mi petegas, kaj finu la rakonton," Alicio lauxte kriis al la
foriranta Muso. Poste cxiuj kriis hxore: "Jes, revenu, revenu." Tamen
la Muso nur skuis malpacience la kapon, plirapidigis la pasxojn, kaj
malaperis.

La Loro malkontente diris: "Estas domagxo ke gxi ne volis reveni,"
unu maljuna krabino profitis la okazon por diri al la filino: "Ha,
mia kara, tio estu por vi solena averto por ke neniam _vi_ perdu la
bonhumoron," kaj la malrespekta krabido akre respondis: "Vi fermu la
busxon, panjo; vi ja difektus la paciencon ecx al ostro."

"Ho, kiel mi volus ke nia _Dajna_ estu tie cxi," Alicio diris tion al
neniu aparte sed kvazaux sxi volis mem auxdi siajn pensojn, "sxi ja
kapablus tuj reporti gxin."

"Kiu do estas _Dajna_, se estas permesite tion demandi," diris
gxentile la Loro. Alicio respondis avide, cxar cxiam sxi estis preta
paroli pri sia kara katinjo. "_Dajna_ estas mia kato. Sxi estas la
plej bona muskaptisto kiun vi povus ecx imagi; kaj se vi vidus sxin
_bird_kaptanta,..."

Tiuj vortoj kauxzis inter la cxeestantoj vere rimarkindajn sentojn.
Kelkaj el la birdoj tuj forportis sin. Unu maljuna pigo tre zorge
enfaldis sin per la vestoj kaj anoncis ke, cxar la noktaj vaporoj
malbone efikas sur la gorgxo, sxi devas hejmenigxi. La kanario kriis
per trempepanta vocxo al siaj idoj: "Forvenu, karuletoj, la horo jam
pasis, je kiu vi devis kusxigxi."

Pro diversaj tiaj pretekstoj cxiuj foriris unu post alia, gxis Alicio
restis tute sola. "Se nur mi ne estus nominta _Dajna'n_!" sxi diris
melankolie. "Supre en la hejmo cxiuj sxatas sxin, cxi tie funde,
neniu. Tamen, laux mi, sxi estas la plej bona kato en la tuta mondo.
Ho, _Dajna_, vi kara _Dajna_, cxu jam neniam mi revidos vin?" Kaj nun
sentante sin tre sola kaj tre malgxoja, sxi denove ekploris.

Post iom da tempo, ekauxdante kelkajn piedpasxetajxojn, sxi avide
direktis la rigardojn al ili, en la espero ke eble la Muso regajnis la
bonhumoron kaj nun revenas por fini sian rakonton.

CXAPITRO IV

CXEFE PRI UNU LACERTO NOMATA BIL[4]

Alvenis ne la Muso, sed la Blanka