Kuniklo, Gxi trotis malrapide,
kaj cxirkauxrigardadis, kvazaux gxi sercxas ion. Sxi auxdis gxin
murmuri al si: "Ho, la Dukino, ho, miaj karaj piedoj, ho miaj felo kaj
vangharoj! Sxi ekzekutigos min. Tio estas same certa kiel la fakto ke
mi ne amas la cxasputorojn! Kie en la tuta mondo mi lasis ilin fali?"

Alicio tuj divenis ke gxi sercxas la ventumilon kaj la paron da
blankaj gantoj kapridfelaj, kaj sxi bonkore komencis cxirkauxsercxi
ilin. Sed ne prosperis al sxi trovi ilin, cxar de kiam sxi nagxadis
en la lageto, cxio absolute sxangxigxis; malaperis la vitra
tablo, la pordeto, kaj ecx la granda halo mem. Baldaux dum Alicio
cxirkauxsercxas, la Kuniklo rimarkis sxin, kaj per kolera vocxo
ekkriis al sxi: "Nu, Mariano, kion do _vi_ faras cxi tie ekstere?
Vi tuj kuru en la domon kaj alportu paron da gantoj kaj ventumilon.
Rapidu, for!"

Alicio tuj ekkuris en la direkto al kiu gxi montris. Pro timo de gxia
kolero sxi ecx ne provis klarigi ke sxi ne estas Mariano.

"Li ja kredas ke mi estas lia cxambristino," sxi al si diris, kurante.
"Kia surprizego estos por li eltrovi kiu mi estas! Sed bone estos
alporti al li la ventumilon kaj gantojn, t.e. se prosperos al mi trovi
ilin."

Dirante tion, sxi trovis sin staranta antaux cxarma malgranda dometo
kun sur la pordo neta nom-tabulo kaj gravurita sur gxi la nomo Sro.
B. Kuniklo. Sxi eniris, ne frapinte la pordon, kaj rapidis supren per
sxtuparo timante ke sxi renkontigxos kun la efektiva Mariano, kaj
estos forigita el la domo antaux ol sxi povos trovi la ventumilon kaj
gantojn.

"Kiel strange estas," diris Alicio al si, "esti cxirkauxsendata de
Kuniklo! Eble ankaux _Dajna_ igos min porti por sxi depesxojn. Jen kio
povus okazi. 'Frauxlino Alicio, venu, pretigu vin por la promeno.'
'Post unu momento, varnjo; tamen gxis _Dajna_ revenos, mi devas gardi
la mustruon, por ke la muso ne eliru.' Sed mi kredas ke, se _Dajna_
komencus tiamaniere estri la domanojn, oni ne permesus al sxi resti en
la domo."

Dum sxi parolis, sxi trovis sin en neta cxambreto kiu havis tablon
apud la fenestro, kaj jen sur la tablo (kion sxi esperis trovi)
ventumilo kaj kelkaj paroj da blankaj gantetoj. Preninte la ventumilon
kaj unu paron da gantoj, sxi estis tuj forlasonta la cxambron kiam
okaze sxi rimarkis, starantan apud la spegulo, boteleton. Tiu boteleto
_ne_ havis surskribon kun la invito TRINKU MIN, tamen sxi malsxtopis
kaj almetis gxin al la lipoj. "Kiam ajn mi aux mangxas aux trinkas cxi
tie