aj tenadis sin kiel eble plej serioze.

Kaj nun sekvis la mangxado de la sukerajxoj. Tio kauxzis ne malmulte
da bruo kaj konfuzo. Grandaj birdoj plendis ke ili ne povas gustumi
siajn; malgrandaj aliflanke sufokigxis, kaj estis necese kuraci ilin
per la dorsfrapada kuraco. Tamen cxio fine elfarigxis. Ili sidigis sin
denove en la rondo kaj petis al la Muso ke gxi rakontu al ili ion plu.

"Vi ja promesis rakonti al mi vian historion," diris Alicio, "kaj
la kauxzon pro kiu vi malamas la... la... la... Ko kaj Ho." Tiujn
komencajn literojn sxi aldonis per tre mallauxta flustro, ektimante ke
gxi ree ofendigxos.

"Mia tejlo,"[3] diris la Muso, "estas tre longa kaj tre malgxoja."

"Mi vidas ke gxi estas longa," diris Alicio rigardante kun miro gxian
voston, "sed kial vi gxin nomas malgxoja?" Kaj dum la dauxro de la
rakonto sxi tiel konfuzis sin pri tiu enigmo ke sxia koncepto pri gxi
enhavis kune la ideojn de ambaux tejlajxoj. Jen la vostrakonto aux
rakontvosto:

Furi' diris al
Mus', kiun
trafis
li jxus,
'Ni havu
proceson,
procesos mi
vin! Ne ekpenu
rifuzi; tio,
nur por amuzi
min, estas
necesa; defendu
do vin!'
'Ne utilus,
sinjor';
diris mus' kun
fervor'--
'Sen jugxistoj
procesi
tempperdo
ja estas.'
'Mi vin
jugxos
tutsole'
--diris li
ruzparole.
Li muson
kondamnis;
nun
sola
li
restas.

"Vi ne atentas," diris la Muso al Alicio kun severa mieno. "Pri kio vi
pensas?"

"Pardonu," respondis sxi tre humile, "vi jam alvenis cxe la kvina
vostkurbo, cxu ne?"

"Mi ne!" ekkriis la Muso.

"Mine', mine'," ripetis Alicio "do vi certe estas franca Muso;