e
nemen, als je je eigen verliest. Maar Dorian, hoe geheel anders dan de
meeste vrouwen, moet Sybil Vane geweest zijn. Ik vind zoo iets moois
in haar dood! Ik ben blij, dat ik leef in een eeuw, waarin zulke
dingen nog gebeuren. Het maakt, dat je heusch gaat gelooven aan dat,
waar we meestal maar mee spelen, aan hartstocht en liefde.

--Ik was verschrikkelijk wreed tegen haar, dat vergeet je.

--Ik geloof, dat vrouwen wreedheid meer apprecieeren dan wat ook. Zij
hebben curieuze, primitive instincten. Wij hebben ze wel wat
geemancipeerd, maar zij blijven slavinnen, die naar hun meesters
opzien. Zij houden ervan overheerscht te worden. Je zal er prachtig
uitgezien hebben in je drift, daar ben ik zeker van. Ik heb je nog
nooit werkelijk goed kwaad gezien, maar ik kan me voorstellen hoe
prachtig je moet geweest zijn. En ... nu herinner ik me in eens iets
wat je me eergisteren zei. Ik beschouwde het eerst als een los
gezegde, maar ik zie nu, dat het niet alleen, zeer waar is, maar ook
alles verklaart.

--Je zei, dat Sybil Vane voor jou de verpersoonlijking was van alle
Shakespeare's heldinnen, dat zij den eenen avond Desdemona en den
volgenden Ofelia was; dat, zoo zij stierf als Juliet, zij weer tot het
leven keerde als Imogen.

--Maar nu zal zij nooit meer tot het leven terugkeeren, fluisterde
Dorian en verborg het gelaat in de handen.

--Neen, dat is zoo. Zij heeft haar laatste rol afgespeeld. En je moet
je dat sterven in een armoedig kleedkamertje eenvoudig voorstellen als
een vreemd, somber fragment uit een Jacobijnsche tragedie, als een
scene van Webster, of Ford, of Cyril Tourneur. Dat kind heeft nooit
werkelijk geleefd, dus kan zij ook niet werkelijk sterven. Voor jou
tenminste was zij altijd als een droom; een schim, die even zweefde
door Shakespeare's drama's, en ze mooier maakte door haar wezen; een
riet, waarin Shakespeare's muziek rijker en voller klonk. Het
oogenblik, dat het werkelijke leven tot haar kwam, botste het tegen
haar aan; daardoor verdween zij. Draag rouw Ofelia, als je wilt.
Bestrooi je hoofd met asch, omdat Cordelia geworgd werd. Schreeuw ten
hemel, dat Brabantio's dochter stierf. Maar verspil je tranen niet, om
Sybil Vane. Zij was minder waar dan dezen.

Er was eene stilte. De avond donkerde in de kamer. Geluideloos, op
zilveren voeten, slopen de schaduwen uit den tuin naar binnen. Moe
welkten de kleuren uit alles weg. Na een oogenblik zag Dorian Gray op.

--Je hebt mij mezelven verklaard,