sackjen van den Kerck,
Soo had ick Godt behaeght en sat noch op mijn werck.
Ja, vrienden, blijft by huys, en spaert uw sestien duyten[13]:
'k Heb rijp en groen geseght, om dat het _Dicht_ souw sluyten.
Soo gaet het (noch eens) met de Rijmpen; om een woord
Dat sonder weergae is, moet arme Waerheit voort,
En om een braever[14] woord, dan woorden die wat seggen,
Moet onred' in den top, en Reden onder leggen;
Mits dat het Klinck-dicht zy, is 't snoodste 't beste Dicht,
En beste Dichter is die konstelickst verdicht.
Beschaemt[14] den Meester vry, die[15] van de kunst wilt heeten,
En laet ons een voor een ontlasten ons geweten:
Wy lijden van den Rijm al, dat het Schip in Zee
Van vloed en ebbe lijdt: wy leggen 't op de ree,
De ree van Reden, aen; en 't schijnt, de volle zeilen,
En 't schijnt, de ruyme schoot en weten van geen feilen;
Het Roer light midden-boords, de vlagge wijst voor uyt,
De Naelde wijckt noch wraeckt[16], en alle gissingh sluyt,
En al 't besteck gaet vast; voor-wind maeckt rechte streken,
Maer, Stierman! waer is 't Schip ten einde van ses weken?
Voor St. Helena? jae, soo 't God en water wil,
Soo niet, aen St. Thome, of mog'lick in Brasil!
Dat doet de blinde kracht van ongemerckte Stroomen.
Soo gaet het in 't beleid van Rijmers en haer' droomen:
Sy munten 't op de kust daer 't Schip op is bevracht,
Sy hebben Roer en Schoot (soo meenens') in haer macht;
Maer daer's wat onverhoeds, in 't Zee-sop en sijn baeren,
Haer slechte Zeemanschap in 't zeilen wedervaeren;
Een ongevoelde drift, een Tij heeft haer verleidt;
Sy hebben eens een woord voordachteloos mis-seidt,
Goen avond[17] Redens-ree: dat woord moet weer berijmt zijn,
Of 't streeck houdt of geen streeck, of 't Dicht soud' ongelijmt zijn.
Soo lijmt men dan voort aen[18], en raect van Oost in West,
Van 't Zuyden in het Noord: tot dat m', in 't lieve lest,
Verzeilt en bijster 's weeghs, met loeven en laveeren,
(God weet hoe gracelick!) naer 't oogemerck[19] moet keeren:
Terwijl de Leser staet en gaept met open mond,
En wenschte, dat hij eens den Dichter wel verstond,
Die wel verstaenlick waer, kond hy sich selfs begrijpen.
Gaet, lieve leser! gaet uw herssenen nu slijpen,
Om door 't geheim te sien van 't mijmerigh gesegh,
Daer, die u leiden sou, verruckt[20] is van den wegh.
Nu heb ick my ontkleedt: waer hael' ick Vijgen-bladen
Tot masker van de schaemt, daer med' ick sta beladen?
Wie wil nu Hofwijck sien of hooren met geduld,
Met logens opgepronckt
|