an vreedsaemheit,
Daer yeder op sijn' beurt sijn' stille meeningh seit,
En luystert naer sijn' vriend, en laet sich onderrechten,
En heet verliesen winst, wanneer hy valt in 't vechten,
En wijs in 't vallen werdt. Ver is het strack gemoed,
Dat steegh en ketterlick de waerheit tegen wroet,
En liever dolen wil, en dollen wil, dan wijcken,
En liever Schip en goed verhoetelen, dan strijcken;
Het Hofwijcks Spreeckwoord seght, en alom is het waer,
Dat seven oogen veel, maer min sien als vier paar.
Dit 's woord en weder-woord van Waerd en waerde gasten,
Die hier mijn eenigheit op 't onvoorsiens verrasten,
Of veel en veel genoyt verschijnen in mijn' Hof,
En vallender op 't fruyt, het fruyt der buycken, of
Het fruyt der Boecken: fruyt, dat niet en kan verrotten,
Fruyt dat den Maeyeman[145], schuld-eischer van de Sotten,
Sijn maenen niet en vreest. Besit ick my alleen,
Geheel en onverdeelt, en word ick moe getreen
En molewijs[146] gestapt in 't rond, in 't langh, in 't kruys-pad;
Of seght my nat of kouw, 't waer oorbaer dat ick t' huys trad;
Ick tree wel in vier treen en in vier huysen thuys:
Vier huyskens over hoecks, en elck een' groene kluys,
Daerin sich kluysenaers gekluystert konden wenschen,
Belocken my om 't seerst, en spreken schier als Menschen:
"Komt", roept' er een, "tot my", en 't andere: "tot my",
't Zij dat het deses tael, of ghenes Echo zij:
En ick hangh tusschen vier, als Mahomet sijn' beenen
In 't even staegh geweld van vier versierde steenen!
In 't einde deel ick 't scheel, en vraege Sonn en Wind,
Waer ick best sitten sal gedoken en geblindt,
Geblindt en ongesien: meest winnen 't twee van vieren,
Die neffens 't groote spoor mijn Hofwijckjen vercieren,
En doen den vreemdelingh in 't rijden en in 't gaen
Uytroepen: "'t Is daer moy, en 't staet' er my wel aen".
Daer schuyl ick in de Klimm' en in de Memme-bloemen[147];
Daer hoor ick my met lust dan prijsen, dan verdoemen;
Daer duyck ick achter my, gelijck de Schilder sat,
Die achter 't Tafereel der Kijckers dit en dat
Beluysterd' en beloegh[148]; daer ligh ick, als gestorven,
En hoor, als naer mijn dood: "Wat is daer gronds bedorven,
En klaere kley gespilt, om overdaed van lust!"
Daer hoor ick tegen aen: "Wel zij hem waer hy rust,
Den Planter, die den poel van eertijds wilde weyen
Vercierde met de pluym van altijds groene meyen,
En dorst een hoeckjen erfs besteden aen sijn' vreughd,
En keurde matelick verquisten voor een' deughd,
En docht, het Goud en w
|