opspraeck gunst, soo temden sich de sotten:
Eerst hiet ick Schots alleen, doe wierden wy all' Schotten,
En sagen 't Schotsche werck voor wat gedooglicks aen;
De slechtste van gewoont, de wijste door vermaen
Van haer' geheugenis', daer s' in geschreven vonden,
Hoe sulcke Bakens noch oud Roomen niet mis-stonden,
Noch 't niewe niet mis-staen, en wat oud Roomen de,
Om sulcke wonderen te schepen over zee;
En wat niew Roomen doet, en wat het derft verteeren,
Om sulcke wonderen weer gaen en staen te leeren.
Vijf duysend ponden steens, en dat twee hondert mael,
Moet daer bewogen zijn en hangen in de Schael,
En staen weer op sijn lijf, en konnen noch eens vallen:
En al, om (als ick sey) een cierlick Niet met-allen,
Een' statigh' ydelheit, of soo 't wat beter is,
Tot 's Stichters sterfflicke, maer doch, gedachteniss'.

Had ick 't daer oock gemunt? Ick kan 't niet heel ontkennen:
Mijn Maecksel was van hout; maer, na de jaren rennen,
En mijne zijn gerent naer 't einde van de baen,
My docht een houten bouw kost langh na my bestaen;
En, of hy 't niet en kost, sy konden 't hem wel leeren,
Die na my souden zijn, en sijn verrottingh weeren
Met sorg van onderhout. Dat nam ick voor geen' schand:
Soo, seid ick, leeft het al dat water voedt of land:
Des menschen leven selfs bestaet maer by het lappen
Van dagelicks niew aes; en altoos sal men tappen
Uyt Heidelberghs vol vat en van den selven wijn,
Soo langh daer vullers en hervullers sullen zijn.

Dus rekend' ick alleen, en sonder Waerd te hooren,
En menschen stonden 't toe: maer 't quam my niew te voren
Dat uyt den Hemel quam, als of 't een' stemme waer,
Die sey: Mans-maeckseltje, staet af, en gaet van daer.
Gods seggen en Gods doen gaen t'samen, als de winden
Haer dreigen en haer' drift, haer snuyven en haer slinden:
Gods schicken is Gods doen, en 't is niet eer gedacht
(Ick spreeck het menschelick tot menschen) als volbracht.
Gods woord quam en Gods wind, met ongehoorder buyen,
Dan of heel Noorden wouw verhuysen naer heel Zuyen;
Gods woord ontstack de locht met sulcken vier op vier,
Dat avond middagh wierd, en alle dingh papier,
En all aenstekelick wat Donder kon bereicken,
Of Blixem, Donders kind: om verr'gingh Yp en Eicken,
Aen brand Gewasch en Bergh: en doe 't aen Bergen gingh,
Scheen 't niet onredelick, dat ick mijn deel ontfingh.
Mijn Naelde kreegh mijn deel, mijn' Bergh en kon 't niet deeren;
Dat heeft het Aerdrijck voor, vier kan het niet verteeren,
Gods laeste vier all