aer Schip en goet aen hangt, tot booren van een' pomp.
Van kokers onder aerd, daer wateren door sluysen,
Spijt Roomens Metselwerck, en Brussels loode buysen,
Daer Klinckaert, en Arduyn, en Koper moet vergaen,
Daer stadigh lappen is en niew verboeten[113] aen;
Daer overleeft uw lijf, en daer ontsterft uw sterven,
En daer gerieft ghy kind, kinds kinderen, en erven;
In 't water stond uw' wiegh, uw' dood-kist light in 't vocht;
Daer duyckt ghy, en ontgaet de schennis van de locht:
Onsterffelicker lof verdienen noch uw' stoven;
Onsterffelicker penn', dan dese, maghse loven;
Mijn' uytspraeck schiet te kort, wanneer ick oversla,
Wat winst is door verlies, wat voordeel is door scha.
D' ondanckbaer Eicken stamm' en laet sich maer eens houwen:
U kan ick hondert mael behouwen en behouwen:
Behouwen? dat 's niet al, ghy levert goed voor quaed,
Ghy voedt die u verdoet, ghy segent die u slaet,
En, die de vreughd wil sien van dikwils niewe telgen,
En neem' niet als de moeyt van wreed zijn en verdelgen;
't Onthoofden geeft de winst: waer is dat noch gehoort?
Meer kinders dienen my, hoe ick meer ouders moord!

De wand van mijn Voorhout, of van mijn' twee Voorhouten,
Is noch maer half voldaen: maer u verveelt mijn kouten,
Niews-gierigh Wandelaer: soo swijgh ick van het groen
Van Haegh en Meyen-Boeck[114], die hier de plichten doen
Van Wallen hoogh en dicht, van vriendelicke mueren,
Die my het vry gesicht bepalen van mijn' bueren,
Die Maertje Knelis oogh onthouden uyt mijn' grond,
Als offer tusschen ons een' steenen heiningh stond.
Verganckelicke kalck en kon my maer bevrijden;
Dit eewige kan bey: bevrijden en verblijden;
In een woort segh ick 't al; 't is 't oorbaerlickste schut,
Dat schoon en dienstigh is, en aengenaem en nut.

Nu rechts of slinghs gewent; of quellen u de bochten,
Die dese wereld laeckt, en d' oude tijden sochten?
Leght beider redenen in d' een' en d' ander' schael;
Wy hebben veel gelijcks, maer min als altemael.
Een' lange ry Voorhouts te samen te sien krimpen
En sluyten tot een punt, gelijck des Backers timpen,
Verheught des Kijckers oogh, al waer het noch soo dom,
En in de red'lickheit gaet alle recht voor krom:
Maer 't kromm' heeft oock sijn' deughd, en 't buygen van de stegen,
Ontwalght den Wandelaer van al te lange wegen;
Of, sijnse wat te kort, de kromte maektse langh,
En, soo de plaets gebreeckt, de konst is in 't verlangh
Het een is prijsens waerd, het ander niet te laken;
Elck een voldoet sijn smaeck