me knyen streckt: denckt, of 't mijn lust verdobbelt
Dat ick soo veiligh sit, en mijns gelijck soo tobbelt,
Soo dobbelt om sijn lijf. Soo gaet het allerweeghs:
Hoe dichter onlust is by wellust, hoe meer deeghs.
En soo doet Vrouw Natuer, in vele van haer wercken,
Het wederstrijdighe door 't strijdighe verstercken:
Soo werdt de kelder warm als 't ijs in 't water leit,
Soo werdt de kelder kout als 't Somer-veld verheidt[46]:
Soo sit ick in mijn kluys van Eicken, in mijn kluysje,
In mijn gevonden hoeck, mijn ongevonden huysje;
Hoe 't buyten banger brandt, hoe koeler en min bangh,
Hoe 't buyten wilder waeyt, hoe louwer, in den drangh
Van blaertjes, die ick hoor rondom my henen ruyschen,
Maer als de baren doen die op mijn klippen bruyschen,
En doen my minder leed dan of sy 't niet en deen,
Om dat ick ongemack verneem, en lijde's geen.

Wat scheelt het of my dit een Bosjen of een Boss doet?
Wie leeft van overschot? de weide die den Oss voedt
Is voor hem all' de wer'ld, en hondert merghen gras
En doet hem niet meer nuts dan of 't 'er niet en was;
En duysend roeden houts en sou my niet meer strecken
Dan minder, die my hier verlustigen en decken.
Kost yeder dat verstaen, wat waer de gierigheit
In haer holl kaeckgebeent een schoon gebit geleit!

Noch werdt mijn kleinigheit geboet met ander voordeel:
De mensch is altoos mensch; neemt rijp en onrijp oordeel,
Neemt sinnen oud of jongh;--soo menigh als wy zijn,
Veranderen geeft vreughd, en niet verand'ren pijn.

Die vreughd is in mijn macht, die pijne kan ick schouwen,
Soo haest mijn keure my wil schijnen te berouwen;
Gelijck de siecke man het eene Bedd' verveelt,
Tot dat hy 't ander proeft, en dat het niet en scheelt
Van 't eerste sijn gemack; soo ruyl ick Berck voor Eicken,
En Elst voor Bercken-bosch. Bey kan ick soo bereicken,
Dat dit voor onder, dat voor opper-kleed verstreckt,
Dat gen' als mantel, dit als Broeck en Wambas deckt.
De Bercken staen om my als Toortsen, die in Kercken
Niet half soo dienstigh staen en druypen op de Sercken;
Blanck-stammigh is de Boom, gelijck 't was van de Bye
Sijn maker werdt onthaelt[47]; noch is 't veel dat ick 't sie,
Soo duyster is 't in 't groen, soo groen is 't in den duyster;
Den duyster, daer ontrent de flickerighste luyster
Van Wolle-wevery, die t' huys mijn' mueren deckt[48],
Nau voor een schaduwe van somer-groente streckt.
Wat magh de sotte konst haer selven onderwinden?
Haer uytterste geweld is qualick werck van blinden,
By 't