alle wet;
Gods Koningh[29] heeft sijn maegh met Autaer-brood[30] ontset[31];
Maer welvaert dol gespilt is verr' van mijn meedoogen[32]:
Hy is noyt bystand waerd, die noyt heeft willen doogen[33].
Daeraen volght ouderdom van Eicken die vergaen:
Men spaertse te vergeefs, die niet en konnen staen.
Maer daer den ouden stam ontstaet[34], staet haest een jonge:
Soo sal mijn na-kinds kind, schoon ick het niet bedonge,
Gedencken, daer een man in 't vechten werd gevelt,
Dat daet'lick in de ry een versch man werdt herstelt.
Oock staet de wereld soo: die schael moet even drijven;
Pas soo veel schepsels niew verschijnen als ontlijven,
Of 't waer een leege wer'ld, daer in wy Borgers zijn,
Of langh waers' overkropt, geborsten van de pijn.

't Lest (dat ick lijden moet) is 't algemeene lijden
Van 's Vaderlands verderf. Staen die bebloedde tijden
In 't eewighe beschick van Gods Voorsienigheit:
Moet Holland eens niet zijn, of Niet zijn; is 't geseit
By diens sien seggen is, en seggen doen, en heden
En morgen 't selfde punt, dat Holland weer bestreden,
Weer overstreden zij, weer werde soo het was,
Doe 't in sijn kolen smoockt' en smoorden in sijn as[35]
Moet dat rad noch eens om, broeit Spagnen noch een toelegh
Van Thiende-penningh-dwangh, en leght het maer de roe wegh
Tot dat het onvoorsiens sijn geeselingh hervatt',
En drijv' ons tot den keur van mutsaerd[36] en van rad,
Of van versworen trouw en van versaeckt gevoelen;
Sal sich dat heete bloed noch eens op 't onse koelen
(God zij genadigher, en weer' den droeven dagh!),
Dan is mijn wil geen wil; en als heel Holland lagh,
En waer 't niet redelick dat Hofwijck over end stond;
Van nu af schrab ick uyt wat in mijn Testament stond:
Als 't Vaderland vergaet zijn mijn voor-sorgen uyt;
't Is reden dat de vracht versincke met de schuyt.

Soo zijn 't vier dreven dan, en altoos weer vier dreven,
Die 't Bosch verr en naerby sijn prachtighst aensien geven,
Als ick soo spreken magh, van bijds viermael 't Voorhout,
Van verre 't hooge groen van 't Mast- en Liesen-hout[37].

Breda vergeve my, en oock den Haegh, dit roemen,
Hier derv ick 't Eicken loof by 't Linden blad wel noemen:
Daer sien ick niet als Mast, en Eick, en Elst en Berck:
Tot mijnent 't selve groen, en even 't selve werck.
Hier buygh ick voor Breda; mijn' Masten zijn haer kinderen:
't Heeft Frederick[38] belieft sijn hout-gewasch te mind'ren,
Om 't mijne te versien: 't zijn Jofferen van 't Land,
Mijns Vaders vaderland, die ick