Door enghd' en ongemack met suchten en gesteen;
Dat heeft het klimmen in, daer moet hy staet op maken,
Die van beneden op aen 't uytsien meent te raken,
Aen 't aensien eigentlick: den traegen beurt[90] het niet,
Die met den arm in 't kruys staet opwaerts aen en siet:
Daer staet wat sweetens toe, en woelen hoort by wenschen,
En by gewil geweld[91]: maer daer by zijn wy menschen,
En konnen niet als gaen; het vliegen is quaet spel
En met den hals betaelt: dat weet de Schipper wel;
Die besight hand en voet, sijn menschelick vertrouwen,
En klautert in de Marsch by takels en by touwen.
By trappen zijn wy hier geklautert, en dat 's recht:
Wel hem, die sijn bedrijf by trappen op verrecht,
By soete trappen, by niet al te wijde schreden,
En staeckt, als in de Marsch, sijn steigeren met reden.
Niet aen de Vlagge-spil, daer 't hoofd draeyt eer men 't weet,
En daer niet yeder een sijn' moeyte wel besteedt.
Half wegen is soo veil[92], dat, konden wy 't bezeffen,
Wy souden 't eens soo lief als 't Papegaeyken treffen,
Ten einde van de Stengh: 'k beroep my op de pijn
Van die, van al te hoogh, te laegh gevallen zijn.

Het Bosch is uyt gesuft: God zy gedanckt! seght Leser;
De Schrijver seght het oock; daer hoeft wel een Geneser
Voor uw oogh en mijn' hand; soo zijn sy bey gefoolt[93]
Heeft yemand oyt soo langh in sulcken woud gedoolt?
Maer 't is de Naeld haer' schuld, haer maken en haer breken,
En ick hebb' van de Naeld ten draed toe willen spreken:
Naer[94] my soud 't niemant doen: nu heb ick 't soo gedaan,
Dat ick naer my gehoort sal werden en verstaen.

En dit 's aen 't Huys ten Deil; wie lust' er me naer Leiden?
Komt, Kijcker, Man of Vrouw, ick gae u binnen leiden.
Tot noch toe treden wy in 't Voorburght van 't groot Hof,
In 't Neer-hof van 't Kasteel; daer volght wel ander stoff'.
Is 't uyt de maet gestoft? beveelt my niet te swijgen;
Schoon op-doen heeft veel in; 't is om u voort te krijgen.

Waer zijn wy? tusschen Bosch en Bogaerd; staet wat still';
Dit 's oock mijn eigendom; ick doen' er wat ick wil;
En wat ick heb gewilt en sal u niet vervelen,
En wat ick wilde, zijn twee wanden van Abeelen,
Die nu ten Hemel gaen, en proncken met haer' kruyn
(Denckt aen mijn hondert jaer)[95] tot in het Noorder-duyn,
Wel voeght haer dat gepronck; sy mogen sich beroemen
Voor Schutters[96] van Geboomt, van Kruyden en van Bloemen;
En sood' er een van al ten einde levens kom
Daer sy ten scherme staen, 't is maer van ouderdom.
Aen haer en