nnis stond, hy sat noch op een rad,
Die d' eerste Esschen stam tot sulcken grouwel kliefde,
En menschen raserny met wapenen geriefde.
Blijft Boomen tot der dood, plantsoenen van mijn hand:
En, soo u Ouderdom, nae' menigh jaer, ontplant,
Leent liever uw gebeent voor Pijlen en voor Bogen,
En wordt voor tijd-verdrijf geschoten en getogen,
Dan dat ghy menschen-vleesch soudt scheuren met geweld,
En trecken uyt het groen in een rood bloedigh veld.
't Is langh genoegh gedolt in tweemael veertigh jaren[117],
Om eens den Esschen tack tot Bijl en Ploegh te sparen.
Laet noyt de Son op gaen, God Vader, en God Soon,
God Geest, dry-eenigh God! die ons den ouden toon,
Den on-toon, valsch geluyd van Trommelen en Fluyten,
Van niews opheffen sie van binnen of van buyten;
Laet Dijn' geterghde wraeck versaedt zijn in 't verderf
Van ons geburigh volck[118], daer nu Dijn heiligh erf,
Dijn' Kercke light versmoort en in haer bloed versopen,
Haer Konincklicke bloed, en buyten hulp en hopen,
En buyten trouw en troost voor eewigh schijnt ontdaen,
't En zij ghy met de boos' eens in 't gericht wilt gaen.

Daer was ick over Zee: afgrijsen doet my keeren,
Van daer een eenigh Heer gesplist is in veel' Heeren,
Van daer een' Kroon, een' Kroon, en noch een' Kroon[119] verrast
Op hoofden is geraeckt, daer op sy niet en past.

Hoe soet is 't in mijn Laen te komen uyt die stancken!
Wat hebben wy met ernst den Hemel te bedancken,
Voor 't sachte spiegelen aen volckeren, diens quaed
Het onse schier--niet schier, maer verr' te boven gaet!
'k Heb met den Esch gedaen, Esch-doornen, schooner troncken,
Ghy mooght niet ongemelt mijn' Vierhoeck om staen proncken.
(Dit 's 't Merckt-veld, of de Plaets, naest aen 't Kort Achterom,
Of aen mijn Kneuterdijck) ick heet my wellekom,
En, vrienden, u met een, die met mijn' trage treden
Tot op dit groene Ruym geduldigh zijt geschreden.
Leent noch wat lijdsaemheids eer dat wy verder gaen,
't Is mogelick de pijn wat waerdigh stil te staen.
My dunckt het is een Plein: een Pleintje sult ghy 't noemen:
Maer, daer de waerheit spreeckt, en schroom ick niet te roemen.
Denckt aen het hoogh gebouw van balcken, verr' gebrocht[120],
Dat geen vervuyl en kent van Spinnewebs gedrocht:
Denckt aen het trots gewelf van Hollands oude Heeren,
Daer dusend menschen daeghs en dusend in verkeeren,
Daer dack, en muren toe, gekropt zijn met den pracht
Van Spaensche Vendelen by Wilhelm t'huys gebracht,
By Maurits menighmael, by Frederick om 't