ecken,
Daer gulde vryheit woont voor komen en vertrecken.

Mijn poorten houd ick wel verdedight: volght mijn Laen,
Mijn Lanen' wederzijds: die moet ghy oock sien staen,
Als Armen die mijn' vriend omhelsen en onthalen.
Doch Armen spreken niet: dees' konnen oock geen' talen:
Maer d'ander' menschlickheid, het Lachen, is haer' gaef.
Verstaet ghy dat gelach? let op het groene gaef[111]
Der Linden, mijn geboomt, en eertijds mijn' Laurieren,
Die haeren koelen pracht als wassche Toortsen cieren,
En denckt (om kort te zijn: sy selver zijn niet langh),
Dat wat mijn' jonge fluyt van 't Voorhouts groene gangh,
Op niewe noten peep, van dese staet te pijpen,
En, soo ick mijn vernuft noch eens bestond te slijpen,
Dat Hofwijck en den Haegh de samen souden gaen,
Of, waer de, Haegh de Son, dat Hofwijck waer de Maen.
De Stammen zijn gelijck, de schaduwende kruynen
Staen hier, soo wel als daer, gelijck begraesde duynen.
Hier in gaet Hofwijck voor; in 't 's Gravenhaeghsche Pand
Is niet als Linden-hout by Linden-hout geplant,
En dan een' steene buert, daer Mensch en Peerd en Wagen
De vlugge Fluytertjens[112] den soeten Haegh uyt jagen:
Danck hebb' het vuyl gewoel van Wagen, Mensch, en Peerd;
Sy jagen Hofwijck toe dat Hofwijck meest vereert.
De Goudvinck is van 't minst, de Kneu, de Spreew, de Lijster,
Hier sit de Nachtegael en gorgelt met sijn vrijster,
De Koeckoeck slaet de maet, en roemt van sijn bedrijf
In volle vryheit, want de Land-heer heeft geen wijf:
In Ste en doet hy niet dan Mans en Vrouwen tergen,
En menigh lacht' er om, diens haeren staen te bergen.

Hier danst dat vrye volck van d' een' op d' ander tack,
En is 't de Linden moe, het kiest een ander dack,
Een dack van Elsen-loof, reis-mantel van die Linden,
Die s' in haer' eerste jeughd beschermden voor de winden,
Beschutten voor Noord-Oost, behoedden voor Noord-West,
En doen noch dagelicks daertoe haer niewe best.

Heilsaemen Elsen-rack, wie soud' u konnen derven?
Ghy doet ons vreughd en baet in leven en in sterven;
Uw leven streekt voor muer, met een, en voor tapijt:
Uw leven geeft ons warmt, en koelte, naer den tijd,
En altijd louwe warmt en altijd stil verkoelen;
Uw' doode beenderen verquicken ons gevoelen,
Als 't IJs en Sneew verdooft; het is een meerder goed,
Gestorven goed te doen' dan menigh mensche doet.
Maer branden is te wreed voor sulcken dienst van leven:
Daer is een' minder' pijn, die u niew leven geven
Of 't oude lengen kan: ghy leent uw' lieven romp,
D