6. Fermamenta Patrum.

7. Historia.

8. Paradoxa.

9. Sophismata.

10. Omne genus testium.

PRIMA RATIO

SACRAE LITTERAE.

Quum multa sunt, quae adversariorum diffidentiam in causa
loquuntur, tum nihil aeque atque sanctorum maiestas Bibliorum
foedissime violata. Etenim qui, posteaquam reliquorum testium
voces et suffragia contempserunt, eo sunt redacti nihilo secius,
ut stare nequeant, nisi divinis ipsis codicibus vim et manus
intulerint; ii se profecto declarant extrema fortuna confligere,
et rebus iam desperatis ac perditis, experiri durissima velle
atque ultima. Manicheis[3] quid causae fuit, ut "Evangelium
Matthei et Acta refigerent Apostolica?" Desperatio. His enim
voluminibus cruciabantur, et qui Christum negaverant prognatum de
Virgine, et qui Spiritum christianis tum primo coelitus illapsum
finxerant quum ipsorum Paracletus, Persa nequissimus, erupisset.
Quid Ebioniis,[4] ut omnes Pauli repudarient epistolas?
Desperatio. His enim suam dignitatiem retinentibus, antiquata
circumcisio est, quam isti revocaverant. Quid Luthero[5] ut
Epistolam Iacobi "contentiosam, tumidam, aridum, stramineam,"
flagitiosus apostata nominaret, et "indignam spiritu censeret
apostolico?" Desperatio. Hoc enim scripto confessus miser atque
disruptus est, quum "in sola fide iustitiam, constitueret." Quid
Lutheri catulis, ut Tobiam, Ecclesiasticum, Machabaeos, et horum
odio complures alios eadem calumnia comprehensos, e sincero
canone repente dispungerent? Desperatio. His enim oraculis
disertissime coarguuntur, quoties de angelorum patrocinio,
quoties de arbitrii libertate, quoties de fidelibus vita
defunctis, quoties de Divorum hominum intercessione disputant.

Itane vero? Tantum perversitatis, tantum audaciae? Quum Ecclesiam,
concilia, cathedras, Patres, martyres, imperia, populos, leges,
academias, historias, omnia vetustatis et sanctitatis vestigia
conculcassent, scripto Dei verbo tantum controversias velle
dirimere proclamassent, illud ipsum verbum, quod solum restiterat,
exsectis e toto corpore tam multis, tam bonis, tam speciosis,
partibus, delumbasse? Septem enim ipsos de veteri Testamento[6]
codices, ut minuta dissimulem, calviniani praeciderunt; lutherani
vero etiam epistolam Iacobi, et huius invidia quinque alias;[7] de
quibus aliquando fuerat et alicubi controversum. His quoque
libellum Estheris et tria capita Danielis adnumerant novissimi
Genuenses; quae quidem Anabaptistae, istorum condiscipuli, iam
pridem damn