sovagxejlimaj
arbaristoj kaj kamparaj lernejestroj.

La familinomo Gruo ne maltauxgis al lia persono. Li ege altis
sed ege magris, havante mallargxajn sxultrojn, longajn brakojn
kaj krurojn, manojn preterpendantajn lauxsxajne je tuta mejlo
liajn manikojn, piedojn kapablajn funkcii kiel sxoveliloj,
kaj tutan framon ege malstrecxe muntitan. La kapon li havis
malgrandan kaj platan suprajxe kun gigantaj oreloj; grandaj,
verdaj, vitraj okuloj; kaj longa galinagnazo aspektanta
kiel ventoflago sidanta sur lia spindelkolo por indiki la
blovdirekton de la vento. Vidante lin lauxpasxegi montetfirston
en venta tago, dum liaj vestajxoj pufigxis kaj flirtis cxirkaux
li, oni povintus erare lin identigi kiel malsategdion surteren
malsuprenvenintan aux cxifonan birdotimigilon elfugxintan
maizkampon.

Lia lernejo estis malalta unucxambrega konstruajxo krude
muntita el sxtipoj. La fenestroj estis duone vitritaj, duone
riparitaj per apartaj folioj el malnovaj lernlibroj. Dum liberaj
horoj genie sekurigis la lernejon fleksebla brancxeto tordita
cxirkaux la pordomanilon kaj palisoj starigitaj kontraux la
fenestrosxutrojn. Tial, kvankam sxtelisto povus ege facile eniri
la ejon, iom gxene estus gxin eliri: ideo kiun la arkitekto,
Josto Van-Hauxteno, prunteprenis sendube de la modelo de la
mistera angilkaptilo.

La lernejo staris en iom soleca tamen placxa loko cxebaze mem
de arbara monteto proksime al fluanta rojo kaj sub la brancxoj
de giganta betulo kreskanta cxe unu ekstremajxo. De tie oni
povis auxdi en dormiga somertago la mallauxtan murmuradon de
lernantaj vocxoj, recitantaj lecionojn, iom zumantaj kiel abeloj
en abelujo, interrompataj de tempo al tempo far la auxtoritata
vocxo de la majstro, parolanta en minaca aux postula tono: aux,
lauxhazarde, far la timiga sono de betulbrancxa vipo dum li
urgxe antauxenirigis malfruan lantinton laux la flora vojo de
lernado. Verdire, li estis konscienca viro kaj cxiam priatentis
la oran maksimon: "Maluzu la vergon, miskonduku la infanon!" La
lernantoj de Ikabodo Gruo ne miskondukigxis.

Mi ne deziras pensigi tamen ke li nombrigxis inter tiuj kruelaj
lernejaj potenculoj kiuj gxuas dolorigi siajn subulojn. Tute
kontrauxe, li disdonis justecon prudente, ne rigore, forigante
la sxargxon de sur la dorsoj de la malfortaj, gxin remetante
sur tiujn de la fortaj. La etan duonkreskintan adoleskanton
ekspasmantan je la unua movo de la vergo li preterpasis indulge.
La postulojn de la justeco li plenu