, duone pro kompato pri la sorto de ties
malbonfortuna samnomulo, duone pro la rakontoj pri strangaj
vidajxoj kaj malgajaj lamentadoj kiujn oni cxirkauxauxdigis pri
gxi.

Dum Ikabodo alproksimigxis tiun timindan arbon, li komencis
lipfajfi. Li kredis auxdi respondan fajfadon: tio estis nur
ventoblovajxo sin pelinta akratone tra la sekaj brancxoj.
Kiam li alvenis iom pli proksime li opiniis ekvidi blankajxon
pendantan mezarbe: li pauxzis kaj cxesis fajfi. Kiam li rigardis
pli atente tamen li konsciis ke temas pri loko kie fulmo trafis
la arbon kaj malkovris la suban blankan lignon. Subite li
auxdis gxemadon. Liaj dentoj klaketadis kaj liaj genuoj batis
kontrauxselen: tio estis nur unua brancxego frotinta duan dum la
vento ilin ambaux vagbalancadis. Li preterpasis la arbon sekure,
sed lin atendis novaj dangxeroj.

Proksimume ducent jardojn for de la arbo eta rojo transiris la
vojon kaj eniris kotan, densboskan terkavajxon konatan laux la
nomo Vilejo-Marcxo. Pluraj krudaj sxtipegoj, apudmetite, rolis
kiel transroja ponto. Jenflanke de la vojo kie la akvoflueto
eniris la boskon, aro da kverkoj kaj kasxtanoj, pezege implikite
per sovagxaj vitoj, jxetis kavernspecan malhelon sur gxin.
Transiri tiun ponton farigxis malfacilega provo. Cxe tiu sama
loko mem la malbonsorta Andreo kaptigxis kaj sub la kovrajxo
estigita de tiuj kasxtanoj kaj vitoj kasxigxis la fortikaj
rajdmilicanoj lin surprizintaj. Ekde tiam, ecx hodiaux, cxiuj
taksas la lokalon kiel hantitan rojon kaj terurfrapitaj estas la
sentoj de la lerneja knabo devanta gxin preterpasi solapersone
post la sunsubigxo.

Dum li alproksimigxis la rivereton lia koro komencis bategi. Li
amasigis tamen sian tutan rezolutecon, piedbatis sian cxevalon
surripare dekduon da fojoj kaj entreprenis transiri haste la
ponton. Sed anstataux ekkuri antauxen la perversa maljuna
bestacxo flankenmovigxis, trafante la barilon. Ikabodo, kies
timo pligrandigxis pro la prokrasto, ektiris la bridrimenon en
la kontrauxa direkto kaj batis malavare per la kontrauxflanka
piedo. Cxio vanis. Lia besto ekmovigxis, verdire, sed nur
sukcesis enplongxi densejon da dornarbustoj kaj alnoj situantan
aliflanke de la vojo.

Nun la lernejestro utiligis kaj vipon kaj kalkanon sur la
senkarnajn ripojn de la maljuna Pafilpulvo kiu antauxenhastegis,
snufadante kaj ekronkante, tamen eksenmovigxis apud la ponto kun
subito kiu preskaux antauxenjxetis superkape sian rajdanton.
En tiu sama momento la delikata auxdk